Voorjaar 2007

Het was vandaag een prachtige rustige dag. Windstil en een beetje nevel met af en toe een straaltje zonlicht dat er door kwam. Nadat ik eerst een belangrijke boodschap had gedaan in één van de omliggende dorpjes, ben ik met de hond een stuk gaan lopen.

Steeds meer bollenvelden komen weer in bloei te staan. De kleuren worden met de dag feller, en grote oppervlakten van de landerijen hebben ontelbare kleuren gekregen. Narcissen, crocussen en hyacinten vormen de hoofdsoorten op het ogenblik. Deze kleurenpracht gaat nog een hele poos door tot diep in de zomer en op sommige plekken tot in de herfst. De ene bloemensoort lost op en de andere komt weer op. Zo gaat dat jaar in, jaar uit net als het wisselen van de jaargetijden. Zo mijmerend liep ik langs velden hyacinten met hun bedwelmende, zware geuren.

Lopend langs het natuurreservaat "Het Zwanenwater", kijk je uit over een duingebied met in de verte bomen en struiken, deels aangelegd en deels vanzelf ontstaan. In de winter ziet het er altijd bruin en geel uit, geen bladeren aan de bomen en eigenlijk is het een beetje troosteloze aanblik. Maar NU.... met dit mooie weer en oplopende temperaturen zie je alweer een groene zweem over het bruin gekleurde hout schemeren. De bladeren lopen snel uit, nog even en je kijkt weer tegen een geweldige kleurrijke natuur aan. Hoog boven mij, scheerde een koppel ganzen richting de grote waterplas in Het Zwanenwater. Het zwiepende geluid van hun vleugels kon ik goed horen nu ik die geweldige hoorapparaatjes heb. Zelfs het hoge fluiten van andere vogels ontgaat mij niet meer en ik geniet daar enorm van.

Al met al, de Lente is zichtbaar en voelbaar geworden en we gaan een mooie tijd tegemoet. Dit doet mij beseffen hoe waardevol en eenmalig het leven is. Door op dingen in mijn directe omgeving te letten ben ik veel bewuster geworden van alle waardevolle dingen die de natuur ons schenkt. En, ik maak deel uit van deze natuur. Nu bij het ouder worden en een heleboel ervaringen te hebben opgedaan, be-LEEF ik alles veel intenser.

Voorjaar 2007

Het was vandaag een prachtige rustige dag. Windstil en een beetje nevel met af en toe een straaltje zonlicht dat er door kwam. Nadat ik eerst een belangrijke boodschap had gedaan in één van de omliggende dorpjes, ben ik met de hond een stuk gaan lopen.

Steeds meer bollenvelden komen weer in bloei te staan. De kleuren worden met de dag feller, en grote oppervlakten van de landerijen hebben ontelbare kleuren gekregen. Narcissen, crocussen en hyacinten vormen de hoofdsoorten op het ogenblik. Deze kleurenpracht gaat nog een hele poos door tot diep in de zomer en op sommige plekken tot in de herfst. De ene bloemensoort lost op en de andere komt weer op. Zo gaat dat jaar in, jaar uit net als het wisselen van de jaargetijden. Zo mijmerend liep ik langs velden hyacinten met hun bedwelmende, zware geuren.

Lopend langs het natuurreservaat "Het Zwanenwater", kijk je uit over een duingebied met in de verte bomen en struiken, deels aangelegd en deels vanzelf ontstaan. In de winter ziet het er altijd bruin en geel uit, geen bladeren aan de bomen en eigenlijk is het een beetje troosteloze aanblik. Maar NU.... met dit mooie weer en oplopende temperaturen zie je alweer een groene zweem over het bruin gekleurde hout schemeren. De bladeren lopen snel uit, nog even en je kijkt weer tegen een geweldige kleurrijke natuur aan. Hoog boven mij, scheerde een koppel ganzen richting de grote waterplas in Het Zwanenwater. Het zwiepende geluid van hun vleugels kon ik goed horen nu ik die geweldige hoorapparaatjes heb. Zelfs het hoge fluiten van andere vogels ontgaat mij niet meer en ik geniet daar enorm van.

Al met al, de Lente is zichtbaar en voelbaar geworden en we gaan een mooie tijd tegemoet. Dit doet mij beseffen hoe waardevol en eenmalig het leven is. Door op dingen in mijn directe omgeving te letten ben ik veel bewuster geworden van alle waardevolle dingen die de natuur ons schenkt. En, ik maak deel uit van deze natuur. Nu bij het ouder worden en een heleboel ervaringen te hebben opgedaan, be-LEEF ik alles veel intenser.

De Tandarts.

Een week geleden ben ik tussendoor ook nog naar de tandarts geweest. Er was een vulling losgeraakt of een stukje van een kies afgebroken en dat moest worden behandeld. In combinatie met die behandeling werd ook meteen de halfjaarlijkse gebitscontrole gedaan. Daarbij kwam aan het licht, dat er nog een paar kiezen onderhanden genomen moesten worden. Ik ben altijd een trouwe bezoeker geweest van de tandarts en heb mijn gebit altijd op tijd laten controleren. Ik ben namelijk niet iemand die snel zegt dat er kiezen getrokken moeten worden. IJdelheid? Ja, ik denk het wel. Maar dat er nu meer onderhoud moet worden gedaan zal wel iets met leeftijd te maken hebben. Een ouwe fiets komt ook een keer op de schroothoop terecht, hoe goed je hem ook onderhoudt. Dus... een afspraak voor een uitgebreide revisiebeurt werd gemaakt en zo gebeurde het dat ik gisteren weer richting tandarts toog.

In de wachtkamer pakte ik het eerste het beste tijdschrift van een grote stapel die daar lag. Het was zo'n typisch vrouwenblad "Vriendin" of zoiets. Gewoonlijk lees ik dit soort bladen niet, maar uit nieuwsgierigheid bladerde ik er eens doorheen. Allerlei onderwerpen die ik doorgaans niet zo boeiend vind. De meeste verhaaltjes en afbeeldingen gingen over relaties tussen moeders en dochters, dameskleding, lingerie, make-up en prijskaartjes die aan al dat moois hingen.

Plotseling werd ik uit mijn dromerij weggerukt door de barse stem van de tandarts die, vanuit de behandelkamer met donderende stem riep: "Meneer Verbrugge!!...."
"Dat ben ik..", zei ik zachtjes, stond op van mijn stoel en ging naar binnen.
Daar werd ik begroet met een uitgestoken grote hand en een grijns op zijn gezicht. Zijn assistente zat achter de computer en bekeek de status van mijn gebit en de röntgenfoto's die de vorige keer al waren gemaakt.
"Gaat U maar liggen", zei de tandarts en wees op de tandartsstoel die er uitzag als een smalle ligbank.

"Stap er maar op vanaf de zijkant", zei hij, dit om te voorkomen dat ik er vanaf het voeteneinde op mijn knieën op zou kruipen. Eerst ging ik dus zitten aan de zijkant van de stoel, trok mijn benen op en lag ze op de bank. Langzaam liet ik mij achterover zakken tot ik helemaal gestrekt en heerlijk comfortabel in de stoel lag.

Een grote lamp werd boven mijn hoofd getrokken en ik keek recht in het heldere licht. Automatisch deed ik mijn mond open toen hij met zijn spiegeltje en een soort haaknaald boven mijn gezicht hing.

Hij rommelde wat, kraste en trok wat aan vullingen met zijn haakje. Gek eigenlijk... je ligt te wachten tot hij met dat metalen ding een gevoelig plekje raakt, maar dat bleef gelukkig uit. Desondanks betrapte ik mijzelf er op dat ik toch in mijn handen lag te knijpen, bedacht op die pijnlijke scheut, maar die kwam niet. Terwijl hij daarmee bezig was begon hij te zingen met zijn diepe-, zware basstem. Nou ja, zingen... het is meer grommen en brommen en het werkt op mijn lachspieren. Dat is goed want dan verdwijnt ook meteen de spanning.
"Zullen we maar even verdoven?", vroeg hij.
"Nou, als U denkt dat het nodig is, dan doet U dat maar", zei ik.
"Lijkt me wel een goed idee. Ik moet nogal diep gaan om die oude vulling te verwijderen".

De assistente kwam achter de PC vandaan en wisselde enige vaktaal met de tandarts waar ik natuurlijk niets van begreep. Ondertussen poetste de tandarts zijn leesbrilletje nog eens op en pakte de verdovingsspuit. Weer ging mijn mond automatisch open toen hij met opgeheven verdovingsspuit richting mijn mond ging. Ik zag nog net de naald voor die in mijn mond verdween. Ik voelde dat hij de naald links boven in mijn tandvlees prikte, en nog eens, en nog eens. Even vloestof bijvullen en toen naar de rechter bovenkant. Weer voelde ik de prikken en hoopte dat de verdoving snel zijn werk ging doen.

Terwijl de tandarts naar de computer liep en samen met zijn assistente de gegevens op het beeldscherm bekeek, voelde ik mijn bovenlip tintelen. Dat was het teken dat de verdoving goed werkte. Hij kwam naast de stoel zitten en bracht de felle lamp weer in positie. In zijn ene hand hield hij "de boor" en in de andere hand een afzuigslang om overtollig speeksel en misschien wel bloed weg te halen. Met beide attributen kwam hij in de buurt van mijn gezicht en weer ging automatisch mijn mond open. Behendig nam de assistente het afzuigslangetje over en begon meteen mijn mond op te ruimen terwijl de tandarts de snerpende en gierende boor op één van de kiezen plaatste.

Na de eerste kies volgde spoedig de de tweede, boor en afzuigslang woelden door mijn mond. Ik voelde uitgeboorde stukjes vulling (of waren het stukjes van mijn kies?) in mijn mond tot achter in mijn keel. Er werd heel wat afgerommeld in mijn mond en je hebt er geen weet van wat er allemaal gebeurt. UV-lamp, boren, slangen, haakjes en nieuwe vulling aanbrengen. En dan te bedenken dat elke handeling apart moet worden betaald. Ondertussen lig je daar machteloos met je hoofd naar achteren. Het enige dat je kunt doen is met je ogen draaien en kijken naar de handen van de tandarts aan de ene kant, en naar de andere kant in de hemelsblauwe ogen van zijn assistente. Terwijl zij aan het werk waren en ik van links naar rechts keek, werd er gelachen en gepraat en tussendoor klonk het grommende en brommende gezang van de tandarts. Toen de behandeling klaar was, ging ik rechtop zitten en wilde meteen opstaan.
"Even blijven zitten hoor, we moeten kijken of U niet duizelig bent van de verdoving". Nou misschien een beetje, maar dat was snel over en kon ik weer vertrekken met een stevige handdruk. En bij het verlaten van het pand hoorde ik zijn zware stem weer roepen: "Mevrouw van Dijk!!.....

Ik heb het nog niet helemaal opgegeven om wat te schrijven dus....

De Tandarts.

Een week geleden ben ik tussendoor ook nog naar de tandarts geweest. Er was een vulling losgeraakt of een stukje van een kies afgebroken en dat moest worden behandeld. In combinatie met die behandeling werd ook meteen de halfjaarlijkse gebitscontrole gedaan. Daarbij kwam aan het licht, dat er nog een paar kiezen onderhanden genomen moesten worden. Ik ben altijd een trouwe bezoeker geweest van de tandarts en heb mijn gebit altijd op tijd laten controleren. Ik ben namelijk niet iemand die snel zegt dat er kiezen getrokken moeten worden. IJdelheid? Ja, ik denk het wel. Maar dat er nu meer onderhoud moet worden gedaan zal wel iets met leeftijd te maken hebben. Een ouwe fiets komt ook een keer op de schroothoop terecht, hoe goed je hem ook onderhoudt. Dus... een afspraak voor een uitgebreide revisiebeurt werd gemaakt en zo gebeurde het dat ik gisteren weer richting tandarts toog.

In de wachtkamer pakte ik het eerste het beste tijdschrift van een grote stapel die daar lag. Het was zo'n typisch vrouwenblad "Vriendin" of zoiets. Gewoonlijk lees ik dit soort bladen niet, maar uit nieuwsgierigheid bladerde ik er eens doorheen. Allerlei onderwerpen die ik doorgaans niet zo boeiend vind. De meeste verhaaltjes en afbeeldingen gingen over relaties tussen moeders en dochters, dameskleding, lingerie, make-up en prijskaartjes die aan al dat moois hingen.

Plotseling werd ik uit mijn dromerij weggerukt door de barse stem van de tandarts die, vanuit de behandelkamer met donderende stem riep: "Meneer Verbrugge!!...."
"Dat ben ik..", zei ik zachtjes, stond op van mijn stoel en ging naar binnen.
Daar werd ik begroet met een uitgestoken grote hand en een grijns op zijn gezicht. Zijn assistente zat achter de computer en bekeek de status van mijn gebit en de röntgenfoto's die de vorige keer al waren gemaakt.
"Gaat U maar liggen", zei de tandarts en wees op de tandartsstoel die er uitzag als een smalle ligbank.

"Stap er maar op vanaf de zijkant", zei hij, dit om te voorkomen dat ik er vanaf het voeteneinde op mijn knieën op zou kruipen. Eerst ging ik dus zitten aan de zijkant van de stoel, trok mijn benen op en lag ze op de bank. Langzaam liet ik mij achterover zakken tot ik helemaal gestrekt en heerlijk comfortabel in de stoel lag.

Een grote lamp werd boven mijn hoofd getrokken en ik keek recht in het heldere licht. Automatisch deed ik mijn mond open toen hij met zijn spiegeltje en een soort haaknaald boven mijn gezicht hing.

Hij rommelde wat, kraste en trok wat aan vullingen met zijn haakje. Gek eigenlijk... je ligt te wachten tot hij met dat metalen ding een gevoelig plekje raakt, maar dat bleef gelukkig uit. Desondanks betrapte ik mijzelf er op dat ik toch in mijn handen lag te knijpen, bedacht op die pijnlijke scheut, maar die kwam niet. Terwijl hij daarmee bezig was begon hij te zingen met zijn diepe-, zware basstem. Nou ja, zingen... het is meer grommen en brommen en het werkt op mijn lachspieren. Dat is goed want dan verdwijnt ook meteen de spanning.
"Zullen we maar even verdoven?", vroeg hij.
"Nou, als U denkt dat het nodig is, dan doet U dat maar", zei ik.
"Lijkt me wel een goed idee. Ik moet nogal diep gaan om die oude vulling te verwijderen".

De assistente kwam achter de PC vandaan en wisselde enige vaktaal met de tandarts waar ik natuurlijk niets van begreep. Ondertussen poetste de tandarts zijn leesbrilletje nog eens op en pakte de verdovingsspuit. Weer ging mijn mond automatisch open toen hij met opgeheven verdovingsspuit richting mijn mond ging. Ik zag nog net de naald voor die in mijn mond verdween. Ik voelde dat hij de naald links boven in mijn tandvlees prikte, en nog eens, en nog eens. Even vloestof bijvullen en toen naar de rechter bovenkant. Weer voelde ik de prikken en hoopte dat de verdoving snel zijn werk ging doen.

Terwijl de tandarts naar de computer liep en samen met zijn assistente de gegevens op het beeldscherm bekeek, voelde ik mijn bovenlip tintelen. Dat was het teken dat de verdoving goed werkte. Hij kwam naast de stoel zitten en bracht de felle lamp weer in positie. In zijn ene hand hield hij "de boor" en in de andere hand een afzuigslang om overtollig speeksel en misschien wel bloed weg te halen. Met beide attributen kwam hij in de buurt van mijn gezicht en weer ging automatisch mijn mond open. Behendig nam de assistente het afzuigslangetje over en begon meteen mijn mond op te ruimen terwijl de tandarts de snerpende en gierende boor op één van de kiezen plaatste.

Na de eerste kies volgde spoedig de de tweede, boor en afzuigslang woelden door mijn mond. Ik voelde uitgeboorde stukjes vulling (of waren het stukjes van mijn kies?) in mijn mond tot achter in mijn keel. Er werd heel wat afgerommeld in mijn mond en je hebt er geen weet van wat er allemaal gebeurt. UV-lamp, boren, slangen, haakjes en nieuwe vulling aanbrengen. En dan te bedenken dat elke handeling apart moet worden betaald. Ondertussen lig je daar machteloos met je hoofd naar achteren. Het enige dat je kunt doen is met je ogen draaien en kijken naar de handen van de tandarts aan de ene kant, en naar de andere kant in de hemelsblauwe ogen van zijn assistente. Terwijl zij aan het werk waren en ik van links naar rechts keek, werd er gelachen en gepraat en tussendoor klonk het grommende en brommende gezang van de tandarts. Toen de behandeling klaar was, ging ik rechtop zitten en wilde meteen opstaan.
"Even blijven zitten hoor, we moeten kijken of U niet duizelig bent van de verdoving". Nou misschien een beetje, maar dat was snel over en kon ik weer vertrekken met een stevige handdruk. En bij het verlaten van het pand hoorde ik zijn zware stem weer roepen: "Mevrouw van Dijk!!.....

Ik heb het nog niet helemaal opgegeven om wat te schrijven dus....

Ellen

Voor ik begin met mijn verhaal wil ik eerst de aandacht even vestigen op bovenstaande kaart die mijn vrouw heeft gemaakt voor Ellen. Ellen woont in Winnipeg, Canada en heeft de koninklijke Hollandse naam De Koning. Haar ouders waren Nederlanders die in 1953 zijn geëmigreerd van Rotterdam naar Canada. Ellen is geboren in Canada 1 jaar nadat haar ouders, broers en zuster daar waren aangekomen. Ellen spreekt en leest Nederlands buitengewoon goed en dat is ook voornamelijk de reden dat het contact tussen haar en ons zo goed is gegaan. Ik schrijf hoofdzakelijk in het Nederlands en zij in het Engels en dat gaat voortreffelijk. Ieder van ons begrijpt de ander feilloos. Bovendien heb ik door Ellen ook een heel leuk contact gekregen met Sharon, een dochter van haar broer, een fantastisch openhartige jonge vrouw die over een flinke dosis humor beschikt. Iets wat daar in de familie vaker schijnt voor te komen. De reden dat ik hier over Ellen schrijf ligt in het feit dat zij ernstig ziek is, zij lijdt aan kanker en knokt voor haar leven. Door het contact dat je bijna dagelijks via deze blog of emails met elkaar hebt, is er een vriendschap ontstaan die voor buitenstaanders misschien onbegrijpelijk is, maar het blijft een feit. Vreemd eigenlijk, je kent elkaar niet en toch ontstaat er een verbondenheid, die waarschijnlijk met haar Hollandse afkomst te maken heeft. Maar nu willen we haar alleen alle sterkte toewensen die zij nodig heeft om tegen die afschuwelijke ziekte te blijven doorknokken. Veel kracht toegewenst lieve Ellen en deze kaart is onderweg naar Winnipeg.

Ellen

Voor ik begin met mijn verhaal wil ik eerst de aandacht even vestigen op bovenstaande kaart die mijn vrouw heeft gemaakt voor Ellen. Ellen woont in Winnipeg, Canada en heeft de koninklijke Hollandse naam De Koning. Haar ouders waren Nederlanders die in 1953 zijn geëmigreerd van Rotterdam naar Canada. Ellen is geboren in Canada 1 jaar nadat haar ouders, broers en zuster daar waren aangekomen. Ellen spreekt en leest Nederlands buitengewoon goed en dat is ook voornamelijk de reden dat het contact tussen haar en ons zo goed is gegaan. Ik schrijf hoofdzakelijk in het Nederlands en zij in het Engels en dat gaat voortreffelijk. Ieder van ons begrijpt de ander feilloos. Bovendien heb ik door Ellen ook een heel leuk contact gekregen met Sharon, een dochter van haar broer, een fantastisch openhartige jonge vrouw die over een flinke dosis humor beschikt. Iets wat daar in de familie vaker schijnt voor te komen. De reden dat ik hier over Ellen schrijf ligt in het feit dat zij ernstig ziek is, zij lijdt aan kanker en knokt voor haar leven. Door het contact dat je bijna dagelijks via deze blog of emails met elkaar hebt, is er een vriendschap ontstaan die voor buitenstaanders misschien onbegrijpelijk is, maar het blijft een feit. Vreemd eigenlijk, je kent elkaar niet en toch ontstaat er een verbondenheid, die waarschijnlijk met haar Hollandse afkomst te maken heeft. Maar nu willen we haar alleen alle sterkte toewensen die zij nodig heeft om tegen die afschuwelijke ziekte te blijven doorknokken. Veel kracht toegewenst lieve Ellen en deze kaart is onderweg naar Winnipeg.

Ecomare - Texel

Van de week ben ik nogmaals naar Texel overgestoken. Ik liep al een tijdje met de gedachte rond om het centrum voor Wadden en Noordzee "Ecomare" te bezoeken. Speciaal met de bedoeling om het zeehonden opvangcentrum eens van dichtbij te zien. Als ik goed ben geïnformeerd, dan bestaat het centrum Ecomare nu 40 jaar en ik was er nog nooit geweest.

Eerst de overtocht met de veerboot naar Texel gemaakt. Bij aankomst op Texel ingestapt in de reeds wachtende streekbus. Toen volgde een leuke rondrit over een flink deel van het eiland. Via Den Burg en de Koog naar het in de duinen gelegen Ecomare. In deze tijd van het jaar is het door de week uitzonderlijk rustig op het eiland, maar over enkele weken begint de eerste toeristenstroom alweer op gang te komen en is het gedaan met al die rust. Zo werd mij verteld door de buschauffeur die wat aanspraak wilde hebben en een kletspraatje met mij aanging.

Vanaf de bushalte is het een paar honderd meter lopen naar de gebouwen van Ecomare. Bij de ingang een toegangsbewijsje gekocht, en de vriendelijke juffrouw aan de kassa gaf nog wat informatie en tips om de tijd daar nuttig door te brengen. Ondertussen had ik wel trek gekregen in een lekkere kop koffie en ik stiefelde daarom eerst maar het restaurant binnen, waar op dit vroege tijdstip slechts 1 echtpaar met een kindje te zien was. Zelfbediening.... Koffie tappen aan het buffet, een koekje erbij, afrekenen en met het dienblad een zonnig plekje gekozen.

Na de koffie op pad gegaan, eerst wat rondgekeken en ik kwam al snel tot de ontdekking dat Ecomare meer is dan zeehonden opvangen, verzorgen en weer vrijlaten in de Waddenzee. Er zijn exposities over allerlei onderwerpen die te maken hebben met de Noordzee en de Waddenzee. Er wordt met behulp van archeologische vondsten aangetoond hoe de eilandbewoners in de oudheid leefden. Maar ook welke levensvormen er in de oudheid waren en welke er nu nog zijn. Natuurlijk heb ik ondertussen heel veel foto's gemaakt. Een aantal zal ik hier tussen de tekst plaatsen, maar de rest kun je in de Sidebar hiernaast vinden onder het Flickr logo. Dus bedien jezelf als je dat leuk vind.

Vitrines vol met geprepareerde diersoorten en opgezette vogelsoorten. Alles ruimschoots voorzien van informatie. Zoveel zelfs, dat je een keuze moet maken uit de hoeveelheid aangeboden onderwerpen anders kom je tijd tekort. Mijn keuze stond vooraf al vast, ik kwam voor de zeehonden en wilde zien hoe de gewonde dieren worden opgevangen en in leven worden gehouden. Aandoenlijk zijn de "huilers", jonge zeehondjes die hun moeder op een of andere manier zijn kwijtgeraakt. Nu zaten er een stuk of drie, volgens de verzorger sterk vermagerd. Hij vertelde dat zij nu ongeveer 25 kilo wogen, maar op deze leeftijd eigenlijk 40 kilo moesten wegen. Om ze op gewicht te krijgen worden ze doorlopend gevoerd om ze snel op gewicht te krijgen. Naar verwachting zullen deze in mei worden vrijgelaten op het Wad en kunnen zij verder voor zichzelf zorgen.

Opmerkelijk was dat de diertjes totaal geen angst toonden voor mensen. Wel zijn ze oplettend, maar als je rustig aan de kant blijft staan vertonen zij geen angst, dan zie je wel de speelsheid van die jonge dieren. Een leuk spelletje schijnt rugzwemmen te zijn, ze draaien zich op hun rug en zwemmen ondersteboven rondjes door de grote bak met gezuiverd zeewater. En dat ze het naar hun zin hebben is duidelijk te zien aan hun gedrag.

Niet alleen jonge zeehonden worden opgevangen en verzorgd, maar vooral ook oude zeehonden. Vaak blind geworden door de ouderdomsziekte "staar" en daardoor niet meer staat om in open zee te overleven. De oudste zeehond die verzorgd wordt in Ecomare is 39 jaar oud en al die tijd verblijft hij daar! Het is ongelooflijk om te zien hoe die beesten met elkaar omgaan en schijnbaar feilloos hun weg vinden in de grote basins. Ik zag er niet één die zich aan de wand stootte of dat ze tegen elkaar botsten.

Heel leuk om te zien is het voeren van de zeehonden. Ze kennen de verzorger op een prikkie en de blinde zeehonden gaan recht op het geluid van zijn stem af, wetend dat er vis aankomt. Ze blijven langs de kant, vlak in de buurt van die bekende stem. Hier en daar gooide hij een vis vlak voor hun neus in het water en zij pikten die wel op. Ook kon hij de vissen gewoon in hun bek voeren, maar hij zei altijd goed te moeten opletten omdat de blinde dieren geen onderscheid kunnen maken tussen een vinger en een vis.

Deze zeehond zag werkelijk niets, maar was volledig vertrouwd met de stem van de verzorger en het geluid van de emmer waarin de vissen zaten. Hij sprong met het grootste gemak op de rand van het basin en wachte geduldig tot er een haring werd voorgehouden. Dit was ook het moment waarop de verzorger zei, dat niemand anders naar hem moest wijzen of proberen te aaien. alleen gewoon meekijken. Dit kunstje doet de zeehond al jarenlang en twee keer per dag.

Na het voeren van de zeehonden ben ik afgedaald in het hoofdgebouw en kwam daar in een ondergrondse grote zaal terecht waar diverse open en gesloten aquaria waren opgesteld. Heel boeiend waren de glazen wanden waardoor je in het grote basin onder water kon kijken. Af en toe scheerde een zeehond voorbij de glazen ruit. Onderstaand exemplaar kliefde ruggelings door het water als een grote duikboot.

Of de volgende, die net op tijd met een sierlijke bocht van koers veranderde. Het zijn geweldige zwemmers en ze voelen zich in deze omgeving best op hun gemak. Wat is het toch een vreemde wereld waarin wij leven. Op de ene plek op aarde worden ze door mensen met honderdduizenden afgeslacht en op de andere plek worden de zieke en noodlijdende dieren liefdevol opgevangen en verzorgd zodat zij nog een goed leven kunnen lijden.

In de aquariumbakken kon je op nagebootste zeebodem, verschillende kleine levensvormen zien. Het gaat niet altijd om de grote, imposante levensvormen, maar ook om het nietige en schijnbaar onbelangrijke. Maar alles bij elkaar vormt het één geheel, en als je dat teveel verstoort, dan is het snel gedaan en gaat er veel verloren. Wat ik mag hopen is, dat toekomstige generaties beseffen wat het betekent als je al dit soort leven maar blijft bedreigen en uitroeien. Wat is een wereld zonder al dit moois?

Naast de opvang van zeehonden is er ook een gedeelte waar gewonde vogels worden opgevangen, Voornamelijk zijn dat zeevogels maar ook wel wat bijzondere exemplaren zoals een ooievaar en Jan-van-Gent. Hier worden ze weer opgelapt en zodra ze kunnen, worden ze weer vrijgelaten.

Er is daar zo ontzettend veel om van te leren, maar het lukt nooit om dat allemaal in 1 dag te bevatten. Het nodigt uit tot meerdere bezoekjes en dat ga ik zeker doen. Mijn apartement is al gereserveerd.

En tot slot dit.... Ik twijfel ontzettend of ik zal doorgaan met het schrijven van post in mijn weblog. Er gaat zoveel tijd en moeite in zitten en de respons is zo summier, dat ik eigenlijk niet goed weet voor wie ik dit nu zit te doen. Het lijkt een soort self-kicken en in feite heb ik daar de leeftijd niet meer voor. Ik overweeg om meer tijd te gaan steken in het fotograferen en daar mijn creativiteit in te gaan botvieren. Zo af en toe zal ik nog wel iets schrijven... misschien..., maar op dit ogenblik overweeg ik serieus om te gaan stoppen. Wie weet..... tot een volgende keer, maar niet meer zo snel of zo uitgebreid als ik tot nu toe heb gedaan. Mij een e-mail sturen kan altijd en dat vind ik nou weer leuk. :-)

Ecomare - Texel

Van de week ben ik nogmaals naar Texel overgestoken. Ik liep al een tijdje met de gedachte rond om het centrum voor Wadden en Noordzee "Ecomare" te bezoeken. Speciaal met de bedoeling om het zeehonden opvangcentrum eens van dichtbij te zien. Als ik goed ben geïnformeerd, dan bestaat het centrum Ecomare nu 40 jaar en ik was er nog nooit geweest.

Eerst de overtocht met de veerboot naar Texel gemaakt. Bij aankomst op Texel ingestapt in de reeds wachtende streekbus. Toen volgde een leuke rondrit over een flink deel van het eiland. Via Den Burg en de Koog naar het in de duinen gelegen Ecomare. In deze tijd van het jaar is het door de week uitzonderlijk rustig op het eiland, maar over enkele weken begint de eerste toeristenstroom alweer op gang te komen en is het gedaan met al die rust. Zo werd mij verteld door de buschauffeur die wat aanspraak wilde hebben en een kletspraatje met mij aanging.

Vanaf de bushalte is het een paar honderd meter lopen naar de gebouwen van Ecomare. Bij de ingang een toegangsbewijsje gekocht, en de vriendelijke juffrouw aan de kassa gaf nog wat informatie en tips om de tijd daar nuttig door te brengen. Ondertussen had ik wel trek gekregen in een lekkere kop koffie en ik stiefelde daarom eerst maar het restaurant binnen, waar op dit vroege tijdstip slechts 1 echtpaar met een kindje te zien was. Zelfbediening.... Koffie tappen aan het buffet, een koekje erbij, afrekenen en met het dienblad een zonnig plekje gekozen.

Na de koffie op pad gegaan, eerst wat rondgekeken en ik kwam al snel tot de ontdekking dat Ecomare meer is dan zeehonden opvangen, verzorgen en weer vrijlaten in de Waddenzee. Er zijn exposities over allerlei onderwerpen die te maken hebben met de Noordzee en de Waddenzee. Er wordt met behulp van archeologische vondsten aangetoond hoe de eilandbewoners in de oudheid leefden. Maar ook welke levensvormen er in de oudheid waren en welke er nu nog zijn. Natuurlijk heb ik ondertussen heel veel foto's gemaakt. Een aantal zal ik hier tussen de tekst plaatsen, maar de rest kun je in de Sidebar hiernaast vinden onder het Flickr logo. Dus bedien jezelf als je dat leuk vind.

Vitrines vol met geprepareerde diersoorten en opgezette vogelsoorten. Alles ruimschoots voorzien van informatie. Zoveel zelfs, dat je een keuze moet maken uit de hoeveelheid aangeboden onderwerpen anders kom je tijd tekort. Mijn keuze stond vooraf al vast, ik kwam voor de zeehonden en wilde zien hoe de gewonde dieren worden opgevangen en in leven worden gehouden. Aandoenlijk zijn de "huilers", jonge zeehondjes die hun moeder op een of andere manier zijn kwijtgeraakt. Nu zaten er een stuk of drie, volgens de verzorger sterk vermagerd. Hij vertelde dat zij nu ongeveer 25 kilo wogen, maar op deze leeftijd eigenlijk 40 kilo moesten wegen. Om ze op gewicht te krijgen worden ze doorlopend gevoerd om ze snel op gewicht te krijgen. Naar verwachting zullen deze in mei worden vrijgelaten op het Wad en kunnen zij verder voor zichzelf zorgen.

Opmerkelijk was dat de diertjes totaal geen angst toonden voor mensen. Wel zijn ze oplettend, maar als je rustig aan de kant blijft staan vertonen zij geen angst, dan zie je wel de speelsheid van die jonge dieren. Een leuk spelletje schijnt rugzwemmen te zijn, ze draaien zich op hun rug en zwemmen ondersteboven rondjes door de grote bak met gezuiverd zeewater. En dat ze het naar hun zin hebben is duidelijk te zien aan hun gedrag.

Niet alleen jonge zeehonden worden opgevangen en verzorgd, maar vooral ook oude zeehonden. Vaak blind geworden door de ouderdomsziekte "staar" en daardoor niet meer staat om in open zee te overleven. De oudste zeehond die verzorgd wordt in Ecomare is 39 jaar oud en al die tijd verblijft hij daar! Het is ongelooflijk om te zien hoe die beesten met elkaar omgaan en schijnbaar feilloos hun weg vinden in de grote basins. Ik zag er niet één die zich aan de wand stootte of dat ze tegen elkaar botsten.

Heel leuk om te zien is het voeren van de zeehonden. Ze kennen de verzorger op een prikkie en de blinde zeehonden gaan recht op het geluid van zijn stem af, wetend dat er vis aankomt. Ze blijven langs de kant, vlak in de buurt van die bekende stem. Hier en daar gooide hij een vis vlak voor hun neus in het water en zij pikten die wel op. Ook kon hij de vissen gewoon in hun bek voeren, maar hij zei altijd goed te moeten opletten omdat de blinde dieren geen onderscheid kunnen maken tussen een vinger en een vis.

Deze zeehond zag werkelijk niets, maar was volledig vertrouwd met de stem van de verzorger en het geluid van de emmer waarin de vissen zaten. Hij sprong met het grootste gemak op de rand van het basin en wachte geduldig tot er een haring werd voorgehouden. Dit was ook het moment waarop de verzorger zei, dat niemand anders naar hem moest wijzen of proberen te aaien. alleen gewoon meekijken. Dit kunstje doet de zeehond al jarenlang en twee keer per dag.

Na het voeren van de zeehonden ben ik afgedaald in het hoofdgebouw en kwam daar in een ondergrondse grote zaal terecht waar diverse open en gesloten aquaria waren opgesteld. Heel boeiend waren de glazen wanden waardoor je in het grote basin onder water kon kijken. Af en toe scheerde een zeehond voorbij de glazen ruit. Onderstaand exemplaar kliefde ruggelings door het water als een grote duikboot.

Of de volgende, die net op tijd met een sierlijke bocht van koers veranderde. Het zijn geweldige zwemmers en ze voelen zich in deze omgeving best op hun gemak. Wat is het toch een vreemde wereld waarin wij leven. Op de ene plek op aarde worden ze door mensen met honderdduizenden afgeslacht en op de andere plek worden de zieke en noodlijdende dieren liefdevol opgevangen en verzorgd zodat zij nog een goed leven kunnen lijden.

In de aquariumbakken kon je op nagebootste zeebodem, verschillende kleine levensvormen zien. Het gaat niet altijd om de grote, imposante levensvormen, maar ook om het nietige en schijnbaar onbelangrijke. Maar alles bij elkaar vormt het één geheel, en als je dat teveel verstoort, dan is het snel gedaan en gaat er veel verloren. Wat ik mag hopen is, dat toekomstige generaties beseffen wat het betekent als je al dit soort leven maar blijft bedreigen en uitroeien. Wat is een wereld zonder al dit moois?

Naast de opvang van zeehonden is er ook een gedeelte waar gewonde vogels worden opgevangen, Voornamelijk zijn dat zeevogels maar ook wel wat bijzondere exemplaren zoals een ooievaar en Jan-van-Gent. Hier worden ze weer opgelapt en zodra ze kunnen, worden ze weer vrijgelaten.

Er is daar zo ontzettend veel om van te leren, maar het lukt nooit om dat allemaal in 1 dag te bevatten. Het nodigt uit tot meerdere bezoekjes en dat ga ik zeker doen. Mijn apartement is al gereserveerd.

En tot slot dit.... Ik twijfel ontzettend of ik zal doorgaan met het schrijven van post in mijn weblog. Er gaat zoveel tijd en moeite in zitten en de respons is zo summier, dat ik eigenlijk niet goed weet voor wie ik dit nu zit te doen. Het lijkt een soort self-kicken en in feite heb ik daar de leeftijd niet meer voor. Ik overweeg om meer tijd te gaan steken in het fotograferen en daar mijn creativiteit in te gaan botvieren. Zo af en toe zal ik nog wel iets schrijven... misschien..., maar op dit ogenblik overweeg ik serieus om te gaan stoppen. Wie weet..... tot een volgende keer, maar niet meer zo snel of zo uitgebreid als ik tot nu toe heb gedaan. Mij een e-mail sturen kan altijd en dat vind ik nou weer leuk. :-)

Texelse Boot

Vorig jaar heb ik al eens verteld welk een prachtig schip dit is van Texels Eigen Stoomboot Onderneming "TESO". De nieuwe veerboot "Dokter Wagemaker" was toen nog maar kort in gebruik. Nu vaart het schip alweer ruim een jaar tussen Den Helder en 't Horntje op Texel.

Elke werkdag vanaf 06:00 uur vertrekt de veerboot op elk heel uur naar Texel, en vanaf 06:30 uur verlaat hij de haven van 't Horntje naar Den Helder.

De laatste keer dat ik naar Texel ben geweest was in het jaar 2000 en nu, na 7 jaar, had ik er zomaar zin in om dat tochtje weer eens te maken. De dag begon met mooi weer en ik ben op tijd van huis vertrokken, fotocamera, GSM en wat geld mee. In gedachten had ik mij al voorgenomen om ook nog een neef te bezoeken, dus als alles goed ging kon ik hem vanaf de boot opbellen. Als kind, heb ik een groot deel van de eerste vier jaar van mijn leven ook op Texel gewoond. In De Cocksdorp in het noordelijk deel van Tessel, zoals een Tesselaar zijn eiland noemt. Door de jaren heen ben ik regelmatig teruggeweest op het eiland, en voel me er geen vreemde, ook al kent verder niemand mij. Op dit eiland liggen veel herinneringen, al dan niet bewust meegemaakt.

******

Van boord en aan boord gaan

De imposante veerboot meerde moeiteloos aan en het is verbazingwekkend om te zien hoe kapitein of stuurman dat grote schip binnenloodst, Maar dat is natuurlijk de ervaring die is opgedaan als je elke dag dit kunstje uithaalt. Je ziet dat er heel veel veiligheidsmaatregelen in acht worden genomen voordat auto's en passagiers van en aan boord mogen gaan. Eerst de voertuigen van boord terwijl de vertrekkende partij geduldig moet wachten.

******

Eenmaal aan boord gekomen kijk je naar de entree en ga je op onderzoek uit. Wat vind je allemaal in zo'n moderne veerboot en waar zijn de plekjes waar je mag komen? Alles staat duidelijk aangegeven of is zodanig afgesloten dat er geen onbevoegden bij kunnen komen. Overal zie je aanwijzingen in het geval zich iets rampzaligs zou voordoen.

En op het Panoramadek kun je koffie, broodjes, gebak en verschillende drankjes nuttigen en er is zoveel ruimte beschikbaar, dat een zitplaats uitzoeken een luxeprobleem wordt. Ook is er volop gelegenheid om aan dek te gaan zitten en daar kies ik dan meestal voor. Lekker uitwaaien en de wind door je haren voelen. Alles ziet er keurig netjes en schoon uit. Als je van een horeca gelegenheid wilt weten of het een hygiënisch bedrijf is, loop dan eerst even naar het toilet. Als dat schoon is, dan klopt het met de rest ook wel over het algemeen.

******

En dan ineens was er een zacht geronk en je voelde hoe de krachtige motoren in gang werden gezet. Het schip gleed de haven Den Helder uit en begon de tocht over het Marsdiep naar 't Horntje op Texel. Tijd om aan dek een paar foto's te maken vanaf het schip.

Binnen enkele minuten waren we al een eind op weg en zag ik de Watertoren van Den Helder, en heel in de verte nog net de Vuurtoren van Huisduinen achter de brede dijk steeds kleiner worden.

Kokmeeuwen vlogen met het schip mee, in afwachting dat passagiers iets te eten omhoog gooien. Zolang ik mij kan herinneren doen die beesten dat al en altijd zijn er wel weer mensen die een korst brood of iets dergelijks omhoog gooien. De meeuwen vliegen dicht langs het schip en je kan ze bijna aanraken. Het is toch een mooi gezicht zo'n vogel zo vrij in de lucht te zien meevliegen, eigenlijk is het zweven in de lucht.

In het kwartiertje dat de overtocht duurde, want het gaat razendsnel, passeren er toch nog heel wat schepen. Een fregat van de Koninklijke Marine, die er wat rondjes draaide, een off shore schip dat richting koos naar zee, een boot van de Koninklijke Nederlandse Redding Maatschappij die een aantal rondjes om de veerboot maakte. En zo was er in die korte tijd nog heel wat bedrijvigheid om ons heen voordat we de haven van 't Horntje bereikten.

Vanaf de veerboot heb ik mijn neef en zijn vrouw gebeld en toen ik zei dat ik op de boot zat, werd direct gezegd dat ik zou worden opgehaald, en zo gebeurde het ook. Een paar uur daarna bracht hij mij weer terug naar de boot en ging ik de andere kant op richting Den Helder. De haven van 't Horntje achter ons latend met op de achtergrond de oude veerboot "Marsdiep". Ik heb in ieder geval een fijne dag gehad en als het goed is ga ik nog een aantal keren die kant op, want er zit nog meer familie op het eiland die ik in geen halve eeuw heb gezien.