Temperaturen iets omlaag.

Vandaag begon de dag met een redelijke temperatuur. Het beloofde een mooie dag te worden en dat werd het uiteindelijk ook.

Een week geleden was het nog diep in de 30° Celcius. Als de dieren de kans kregen, dan kropen ze met zijn allen in de schaduw onder het bladerdak van een boom of aan de rand van struiken. Een grote groep rotganzen, en schapen aan de overkant van de sloot, vonden een schaduwrijk plekje. Meestal zie je die plekjes niet op de open ruimte in de wei. Ik denk dat daar best eens over nagedacht mag worden. Een beschut plaatsje maken tegen die enorm hete zon kan toch geen vermogen kosten denk ik, en die dieren krijgen een veel draaglijker leven.


Het werd weer eens tijd om mijn neef te bezoeken. Hij beweert tegen iedereen dat ik regelmatig bij hem kom. Zo ongeveer eens in de twintig jaar kom ik wel bij hem op bezoek zegt hij. En dat is dus vrij regelmatig vind hij. En in feite is dat dus ook zo.


Als ik dan bij hem en zijn vrouw kom, dan zijn ze eigenlijk niet veel veranderd en dat stelt dan weer gerust. We hoeven ons geen zorgen te maken zegt hij. We zien elkaar natuurlijk wel veel vaker, maar dat ligt niet aan mij maar aan hem. Daar kan ik ook niets aan doen. Het tempo van zijn regelmaat ligt veel hoger. Zeker twee keer per jaar, en soms nog vaker laat hij zijn neus zien. Gek eigenlijk, dat ik daardoor wat laks ben geworden want ik vind het altijd erg fijn als ik mijn neef en zijn vrouw weer zie. Soms maken we elkaar uit voor broers en zo voel ik het ook eigenlijk, daar hoeft niemand aan te twijfelen.


Hij woont met zijn vrouw al jaren op een volledig omgebouwd binnenvaartschip dat hij zelf bewoonbaar heeft gemaakt. Het ligt nu op een droomplek in een klein dorp in Friesland. Een gratis parkeerterrein voor de deur en tevens een heel park als voortuin. En daar hebben we vandaag gezellig zitten kletsen onder de bomen, koffie en "koekjedebij". Zo is het leven goed. Later in de midag vielen er een paar spatjes regen, maar dat mocht echt geen naam hebben. Het grote voordeel was, dat de hoge temperaturen iets waren gedaald tot rond de 26° Celcius en daar zijn we nu wel tegen bestand. Ik zou zeggen.... Tot mijn volgende regelmatige bezoekje, ik weet nu waar hij woont.

Temperaturen iets omlaag.

Vandaag begon de dag met een redelijke temperatuur. Het beloofde een mooie dag te worden en dat werd het uiteindelijk ook.

Een week geleden was het nog diep in de 30° Celcius. Als de dieren de kans kregen, dan kropen ze met zijn allen in de schaduw onder het bladerdak van een boom of aan de rand van struiken. Een grote groep rotganzen, en schapen aan de overkant van de sloot, vonden een schaduwrijk plekje. Meestal zie je die plekjes niet op de open ruimte in de wei. Ik denk dat daar best eens over nagedacht mag worden. Een beschut plaatsje maken tegen die enorm hete zon kan toch geen vermogen kosten denk ik, en die dieren krijgen een veel draaglijker leven.


Het werd weer eens tijd om mijn neef te bezoeken. Hij beweert tegen iedereen dat ik regelmatig bij hem kom. Zo ongeveer eens in de twintig jaar kom ik wel bij hem op bezoek zegt hij. En dat is dus vrij regelmatig vind hij. En in feite is dat dus ook zo.


Als ik dan bij hem en zijn vrouw kom, dan zijn ze eigenlijk niet veel veranderd en dat stelt dan weer gerust. We hoeven ons geen zorgen te maken zegt hij. We zien elkaar natuurlijk wel veel vaker, maar dat ligt niet aan mij maar aan hem. Daar kan ik ook niets aan doen. Het tempo van zijn regelmaat ligt veel hoger. Zeker twee keer per jaar, en soms nog vaker laat hij zijn neus zien. Gek eigenlijk, dat ik daardoor wat laks ben geworden want ik vind het altijd erg fijn als ik mijn neef en zijn vrouw weer zie. Soms maken we elkaar uit voor broers en zo voel ik het ook eigenlijk, daar hoeft niemand aan te twijfelen.


Hij woont met zijn vrouw al jaren op een volledig omgebouwd binnenvaartschip dat hij zelf bewoonbaar heeft gemaakt. Het ligt nu op een droomplek in een klein dorp in Friesland. Een gratis parkeerterrein voor de deur en tevens een heel park als voortuin. En daar hebben we vandaag gezellig zitten kletsen onder de bomen, koffie en "koekjedebij". Zo is het leven goed. Later in de midag vielen er een paar spatjes regen, maar dat mocht echt geen naam hebben. Het grote voordeel was, dat de hoge temperaturen iets waren gedaald tot rond de 26° Celcius en daar zijn we nu wel tegen bestand. Ik zou zeggen.... Tot mijn volgende regelmatige bezoekje, ik weet nu waar hij woont.

Uitgeteld....

Even wachten tot die warmte is vertrokken. Ik heb er nu een beetje last van.

PAUZE.

Uitgeteld....

Even wachten tot die warmte is vertrokken. Ik heb er nu een beetje last van.

PAUZE.

Julianaplein .

Op het Julianaplein in Den Helder was vanmorgen een of ander groot opblaasbaar speelveld geplaatst. Een flink aantal jongens was daar lekker bezig een partijtje te voetballen. Hoe meer ik daar over nadenk des temeer begin ik dit initiatief te waarderen. En weet je waarom? Die jongens hebben dergelijke mogelijkheden en ruimte nodig. Vroeger was de ruimte vanzelfsprekend. Er waren weinig of geen auto's in de straten. Er was geen verkeersdrukte, het was daardoor een stuk veiliger op straat en als kinderen konden we gewoon op straat een balletje trappen tegen een blinde muur of op een pleintje in de buurt. Tegenwoordig is dat anders komen te liggen. Nu staat op elke vrije vierkante meter wel een auto, of iets dat er achter hangt. Alles draait tegenwoordig om auto's.

De gemeenschap zou meer van dit soort goedkope en veilige voorzieningen kunnen maken in de buurt waar de kinderen wonen. Je houdt ze van de straat en dat is veilig voor de kinderen en voor de eigendommen van de ouders.

Het viel niet op of er enig toezicht op dit spelletje was, maar het ging er erg leuk aan toe. Mensen bleven gewoon even kijken en genoten zichtbaar van het fanatieke spelletje, want er werd heel serieus gespeeld. Waar die knulletjes de energie vandaan halen met die warmte is mij een raadsel, maar waarschijnlijk ging dat vroeger precies hetzelfde bij ons. Ik bleef er nog een
poosje naar kijken voordat ik een kijkje ging nemen in Huisduinen

Aangekomen op "De Dijk" en onder het zicht van de de vuurtoren "Lange Jaap" zag je het verdorde gras. Alles ziet er bruin uit door gebrek aan water en de hitte onder de volle zon. Het heeft al weken niet geregend hier en aan alles kun je zien dat er nu wel weer eens een buitje mag vallen, maar niet te lang alsjeblieft. :-)

Als ik nu goed luister..... dan hoor ik in de verte gerommel.... en de lucht betrekt... het is helemaal grijs.... Het lijkt wel of er een hogere Geest is die naar mijn regendansje heeft gekeken.

En vijf minuten later:

Het regent nu echt!

Julianaplein .

Op het Julianaplein in Den Helder was vanmorgen een of ander groot opblaasbaar speelveld geplaatst. Een flink aantal jongens was daar lekker bezig een partijtje te voetballen. Hoe meer ik daar over nadenk des temeer begin ik dit initiatief te waarderen. En weet je waarom? Die jongens hebben dergelijke mogelijkheden en ruimte nodig. Vroeger was de ruimte vanzelfsprekend. Er waren weinig of geen auto's in de straten. Er was geen verkeersdrukte, het was daardoor een stuk veiliger op straat en als kinderen konden we gewoon op straat een balletje trappen tegen een blinde muur of op een pleintje in de buurt. Tegenwoordig is dat anders komen te liggen. Nu staat op elke vrije vierkante meter wel een auto, of iets dat er achter hangt. Alles draait tegenwoordig om auto's.

De gemeenschap zou meer van dit soort goedkope en veilige voorzieningen kunnen maken in de buurt waar de kinderen wonen. Je houdt ze van de straat en dat is veilig voor de kinderen en voor de eigendommen van de ouders.

Het viel niet op of er enig toezicht op dit spelletje was, maar het ging er erg leuk aan toe. Mensen bleven gewoon even kijken en genoten zichtbaar van het fanatieke spelletje, want er werd heel serieus gespeeld. Waar die knulletjes de energie vandaan halen met die warmte is mij een raadsel, maar waarschijnlijk ging dat vroeger precies hetzelfde bij ons. Ik bleef er nog een
poosje naar kijken voordat ik een kijkje ging nemen in Huisduinen

Aangekomen op "De Dijk" en onder het zicht van de de vuurtoren "Lange Jaap" zag je het verdorde gras. Alles ziet er bruin uit door gebrek aan water en de hitte onder de volle zon. Het heeft al weken niet geregend hier en aan alles kun je zien dat er nu wel weer eens een buitje mag vallen, maar niet te lang alsjeblieft. :-)

Als ik nu goed luister..... dan hoor ik in de verte gerommel.... en de lucht betrekt... het is helemaal grijs.... Het lijkt wel of er een hogere Geest is die naar mijn regendansje heeft gekeken.

En vijf minuten later:

Het regent nu echt!

Met weinig woorden kun je veel vertellen,

Op dit tijdstip van de dag, onder deze omstandigheden, heb ik echt geen trek in een maaltijd.

Dan maar iets fris, lekker zoete, echte Hollandse aardbeien, zo bij de boer vandaan. Zelfs dit kreeg ik bij lange na niet op. En.... ik had het nog steeds warm, maar dit is helemaal genieten hoor. Mooi weer en dan de echte verkoeling...

Ja.... Heerlijk, Helder, Heineken.

Met weinig woorden kun je veel vertellen,

Op dit tijdstip van de dag, onder deze omstandigheden, heb ik echt geen trek in een maaltijd.

Dan maar iets fris, lekker zoete, echte Hollandse aardbeien, zo bij de boer vandaan. Zelfs dit kreeg ik bij lange na niet op. En.... ik had het nog steeds warm, maar dit is helemaal genieten hoor. Mooi weer en dan de echte verkoeling...

Ja.... Heerlijk, Helder, Heineken.

Circus Belly aus Wien.

Vanmorgen om 07:10 uur was ik alweer op weg met de hond om ons gezamenlijke rondje te lopen. Gewapend met 4 kruiskopschroeven, een latje, een losse kruiskop schroevendraaier en een oplaadbare electrische boormachine annex schroevendraaier. Zo....., dat moest lukken om een nieuw latje tegen het poortje van de opgang van de duinen vast te maken. De bedoeling is om te voorkomen dat de boel vernield gaat worden als gevolg van een klemmend hekje. Één of andere malloot had in een rare bui het bestaande latje eraf getrapt of zoiets. Maar goed, het poortje sluit weer gewoon (al zit het nieuwe latje wel een beetje scheef, maar dat mag geen naam hebben).

Op tijd weer naar huis gegaan want er werd gisteren al gewaarschuwd dat het vandaag nog warmer ging worden dan de afgelopen dagen. Dus was het zaak om mijn hond niet in die brandende zon te laten lopen met die dikke vacht. En zelf ben ik er ook niet zo'n liefhebber van. Zo tegen de avond, dan vind ik het lekker om bij ons achter het huis te zitten, lekker onderuit gezakt met een koel drankje.

Al een paar dagen geleden zag ik dat er een cirsustent werd opgebouwd, even buiten het dorp. Het heeft wel iets. Mensen die in een wagen wonen, werken en alles doen in zo'n kleine woonruimte. Het is heel hard werken en iedereen moet aanpakken om het bedrijf draaiende te houden. Ze zijn naast hun beroep als artiest ook gewoon arbeiders, kaartjesverkopers, dierenverzorgers en noem maar op. In een opwelling dacht ik: "Eigenlijk wel leuk om even te gaan kijken hoever ze met de opbouw van de tent en de inrichting van het terrein zijn".

Dit is Marilyn Zinnecker op haar paard Wagabundo.
Een pracht combinatie.

Vanaf afstand, zag ik in het weiland een Amazone op een prachtig paard allerlei dressuur-oefeningen doen met het dier. Ze zat stevig in het zadel en het was mooi om haar te zien werken met dat paard.

Ze kreeg van een oudere man, allerlei aanwijzingen, zo te zien een heel bekwame trainer.
"Ik stap er gewoon op af en ga wat foto's maken. Als het niet goed is dan word ik wel weggestuurd", dacht ik. Maar niets werd weggestuurd. De jonge vrouw ging gewoon door met haar training.

Dwalend over het terrein, liep ik langs de wagens waar aan de voorkant enkele mannen een rustpauze hadden genomen en in de schaduw iets zaten te drinken. Ik vroeg of ik even langs de dieren mocht lopen. Nou daar was geen enkel bezwaar tegen. Misschien straal ik dan toch nog iets vertrouwelijks uit :-)

Ik had beloofd om een paar afdrukjes van de mijn foto's te komen brengen. Anderhalf uur later heb ik die belofte waargemaakt. Marilyn zat toen alweer achter de "Cassa" kaarten te verkopen. Ze bedankte mij met een blij, lachend gezicht, gaf mij een papiertje met haar geschreven naam en die van het paard. De achterkant bleek een reductiebon te zijn en toen ik wegliep keek ik nog eens achterom. Ze zat nog steeds voorover gebogen naar de foto's te kijken en liet ze door haar handen gaan, om... en...om.

Circus Belly aus Wien.

Vanmorgen om 07:10 uur was ik alweer op weg met de hond om ons gezamenlijke rondje te lopen. Gewapend met 4 kruiskopschroeven, een latje, een losse kruiskop schroevendraaier en een oplaadbare electrische boormachine annex schroevendraaier. Zo....., dat moest lukken om een nieuw latje tegen het poortje van de opgang van de duinen vast te maken. De bedoeling is om te voorkomen dat de boel vernield gaat worden als gevolg van een klemmend hekje. Één of andere malloot had in een rare bui het bestaande latje eraf getrapt of zoiets. Maar goed, het poortje sluit weer gewoon (al zit het nieuwe latje wel een beetje scheef, maar dat mag geen naam hebben).

Op tijd weer naar huis gegaan want er werd gisteren al gewaarschuwd dat het vandaag nog warmer ging worden dan de afgelopen dagen. Dus was het zaak om mijn hond niet in die brandende zon te laten lopen met die dikke vacht. En zelf ben ik er ook niet zo'n liefhebber van. Zo tegen de avond, dan vind ik het lekker om bij ons achter het huis te zitten, lekker onderuit gezakt met een koel drankje.

Al een paar dagen geleden zag ik dat er een cirsustent werd opgebouwd, even buiten het dorp. Het heeft wel iets. Mensen die in een wagen wonen, werken en alles doen in zo'n kleine woonruimte. Het is heel hard werken en iedereen moet aanpakken om het bedrijf draaiende te houden. Ze zijn naast hun beroep als artiest ook gewoon arbeiders, kaartjesverkopers, dierenverzorgers en noem maar op. In een opwelling dacht ik: "Eigenlijk wel leuk om even te gaan kijken hoever ze met de opbouw van de tent en de inrichting van het terrein zijn".

Dit is Marilyn Zinnecker op haar paard Wagabundo.
Een pracht combinatie.

Vanaf afstand, zag ik in het weiland een Amazone op een prachtig paard allerlei dressuur-oefeningen doen met het dier. Ze zat stevig in het zadel en het was mooi om haar te zien werken met dat paard.

Ze kreeg van een oudere man, allerlei aanwijzingen, zo te zien een heel bekwame trainer.
"Ik stap er gewoon op af en ga wat foto's maken. Als het niet goed is dan word ik wel weggestuurd", dacht ik. Maar niets werd weggestuurd. De jonge vrouw ging gewoon door met haar training.

Dwalend over het terrein, liep ik langs de wagens waar aan de voorkant enkele mannen een rustpauze hadden genomen en in de schaduw iets zaten te drinken. Ik vroeg of ik even langs de dieren mocht lopen. Nou daar was geen enkel bezwaar tegen. Misschien straal ik dan toch nog iets vertrouwelijks uit :-)

Ik had beloofd om een paar afdrukjes van de mijn foto's te komen brengen. Anderhalf uur later heb ik die belofte waargemaakt. Marilyn zat toen alweer achter de "Cassa" kaarten te verkopen. Ze bedankte mij met een blij, lachend gezicht, gaf mij een papiertje met haar geschreven naam en die van het paard. De achterkant bleek een reductiebon te zijn en toen ik wegliep keek ik nog eens achterom. Ze zat nog steeds voorover gebogen naar de foto's te kijken en liet ze door haar handen gaan, om... en...om.