Wuppies

Aanvulling op voorgaande Post. Voor diegenen die nog niet weten wat een Wuppie is. Dit zijn Wuppies. Een zeer zeldzaam te verkrijgen wezentje wat niet te koop is. :-)
In Holland een zeer populair dingetje. Vanavond als het Nederlands Elftal speelt zitten de tribumes vol met deze mannekes. Één Oranje Zee van Supporters, die "Onze Jongens" naar voren schreeuwen.

Wuppies

Aanvulling op voorgaande Post. Voor diegenen die nog niet weten wat een Wuppie is. Dit zijn Wuppies. Een zeer zeldzaam te verkrijgen wezentje wat niet te koop is. :-)
In Holland een zeer populair dingetje. Vanavond als het Nederlands Elftal speelt zitten de tribumes vol met deze mannekes. Één Oranje Zee van Supporters, die "Onze Jongens" naar voren schreeuwen.

Golddigger

Ergens in een langzaam rijdende file vlak voor Amsterdam reed in de rijbaan rechts van mij een grote asobak. Je kent ze wel 4-wheel aandrijving, Turbo Diesel, enorme Chroom Bumpers, heel veel PK's en natuurlijk een oranje wuppie aan de radio-antenne. Er zijn tenslotte Wereldkampioenschappen voetbal en Hollanders laten graag zien dat zij de jongens steunen. Dus overal oranje kleuren.

De man achter het stuur had zijn rechterarm nonchelant op het stuur gelegd en trommelde met zijn dikke vingers op het grote stuur. Zijn linkerarm steunde hij over de rand van het linker portierraam, dat hij naar beneden had gedraaid.

Zeker niet wetend wat hij met zijn hand moest doen en diep in gedachten verzonken, zag ik hem zijn duim in zijn linker neusgat boren. Hij was kennelijk op zoek gegaan naar de verborgen goudklompjes in die donkere mijnschacht. Er was nu toch wat tijd over.

Het ging blijkbaar niet zo makkelijk want hij tilde met zijn duim de linker neusvleugel een stukje omhoog om het gat wat groter te maken. En met een forse duw schoof zijn halve duim naar binnen. Hij draaide de duim een paar keer rond en trok behoedzaam de buit naar buiten. En ja hoor, hij had beet. Hij bekeek het harde goudklompje aandachtig, draaide het een paar keer tussen duim en wijsvinger en keek wat er van overgebleven was. Blijkbaar niet tevreden, zag ik hem het goudklompje half onder zijn duimnagel stoppen, wurmde de nagel van zijn middelvinger onder het goudklompje en maakte een schietbeweging. Floep.... weg was het goudklompje. Het spatte uiteen op de achterruit van de auto die voor hem in de file reed.

Het gouddelven was nog niet over want nu was de rechter mijnschacht aan de beurt voor een diepgaand onderzoek. Daarbij werden afwisselend duim en wijvinger gebruikt. Er werd flink gewroet en de oogst was niet gering.

Zou al die rommel komen van alle stofdeeltjes die we inademen in die lange wachtende rijen auto's?

Zo...., ik begin weer terug te komen.

Golddigger

Ergens in een langzaam rijdende file vlak voor Amsterdam reed in de rijbaan rechts van mij een grote asobak. Je kent ze wel 4-wheel aandrijving, Turbo Diesel, enorme Chroom Bumpers, heel veel PK's en natuurlijk een oranje wuppie aan de radio-antenne. Er zijn tenslotte Wereldkampioenschappen voetbal en Hollanders laten graag zien dat zij de jongens steunen. Dus overal oranje kleuren.

De man achter het stuur had zijn rechterarm nonchelant op het stuur gelegd en trommelde met zijn dikke vingers op het grote stuur. Zijn linkerarm steunde hij over de rand van het linker portierraam, dat hij naar beneden had gedraaid.

Zeker niet wetend wat hij met zijn hand moest doen en diep in gedachten verzonken, zag ik hem zijn duim in zijn linker neusgat boren. Hij was kennelijk op zoek gegaan naar de verborgen goudklompjes in die donkere mijnschacht. Er was nu toch wat tijd over.

Het ging blijkbaar niet zo makkelijk want hij tilde met zijn duim de linker neusvleugel een stukje omhoog om het gat wat groter te maken. En met een forse duw schoof zijn halve duim naar binnen. Hij draaide de duim een paar keer rond en trok behoedzaam de buit naar buiten. En ja hoor, hij had beet. Hij bekeek het harde goudklompje aandachtig, draaide het een paar keer tussen duim en wijsvinger en keek wat er van overgebleven was. Blijkbaar niet tevreden, zag ik hem het goudklompje half onder zijn duimnagel stoppen, wurmde de nagel van zijn middelvinger onder het goudklompje en maakte een schietbeweging. Floep.... weg was het goudklompje. Het spatte uiteen op de achterruit van de auto die voor hem in de file reed.

Het gouddelven was nog niet over want nu was de rechter mijnschacht aan de beurt voor een diepgaand onderzoek. Daarbij werden afwisselend duim en wijvinger gebruikt. Er werd flink gewroet en de oogst was niet gering.

Zou al die rommel komen van alle stofdeeltjes die we inademen in die lange wachtende rijen auto's?

Zo...., ik begin weer terug te komen.

Zij is niet meer bij ons.

Dinsdag 20 juni 2006 om 19:40 uur is ze heengegaan. Mijn vrouw en ik waren er gelukkig bij toen zij in alle rust haar laatste adem uitblies. Ze had het gevecht opgegeven en gaf zich over aan wat moest gebeuren.

Ze ligt opgebaard in de aula van de uitvaartvereniging. Ze straalt zoveel rust en vrede uit dat het een wereld van verschil is met gisterenmiddag. Ze is nu op haar bestemming en lijkt daar vrede mee te hebben. De mensen die dat verzorgd hebben gisteravond verdienen alle waardering. Ze hebben er iets moois van gemaakt. Niets herinnert meer aan de enorme strijd die zij heeft geleverd.

Aanstaande maandag vindt de uitvaart plaats.

Na een strijd moeizaam gestreden

Ging ze heen, niet onverwacht

Niemand weet hoeveel zij heeft geleden

Onuitputtelijk leek haar kracht

Maar ook hieraan kwam een einde

Het deed haar zeer ons te laten staan

Maar hiermee hebben wij nu vrede

Omdat zij nu kan rusten gaan.

Anoniem

Zij is niet meer bij ons.

Dinsdag 20 juni 2006 om 19:40 uur is ze heengegaan. Mijn vrouw en ik waren er gelukkig bij toen zij in alle rust haar laatste adem uitblies. Ze had het gevecht opgegeven en gaf zich over aan wat moest gebeuren.

Ze ligt opgebaard in de aula van de uitvaartvereniging. Ze straalt zoveel rust en vrede uit dat het een wereld van verschil is met gisterenmiddag. Ze is nu op haar bestemming en lijkt daar vrede mee te hebben. De mensen die dat verzorgd hebben gisteravond verdienen alle waardering. Ze hebben er iets moois van gemaakt. Niets herinnert meer aan de enorme strijd die zij heeft geleverd.

Aanstaande maandag vindt de uitvaart plaats.

Na een strijd moeizaam gestreden

Ging ze heen, niet onverwacht

Niemand weet hoeveel zij heeft geleden

Onuitputtelijk leek haar kracht

Maar ook hieraan kwam een einde

Het deed haar zeer ons te laten staan

Maar hiermee hebben wij nu vrede

Omdat zij nu kan rusten gaan.

Anoniem

De Schreeuw (Edvard Munch)

Op dit schilderij gaf de kunstenaar heel aangrijpend weer hoe naar zijn gevoel het landschap om hem heen schreeuwde. Voor mij een typerend beeld op dit ogenblik.

De Schreeuw (Edvard Munch)

Op dit schilderij gaf de kunstenaar heel aangrijpend weer hoe naar zijn gevoel het landschap om hem heen schreeuwde. Voor mij een typerend beeld op dit ogenblik.

Waken aan het sterfbed....

Om beurten blijven we nu aan het bed en wachten af. Zij voelt pijn, maar krijgt daar medicatie voor. Ze heeft zich nu volledig voorbereid op het heengaan en vraagt: "Wanneer haalt Onze Lieve Heer mij nou?". Soms zegt ze nog iets en dat is steeds in de trant van: "Jullie zijn zo goed voor me geweest." En begint dan te huilen. Dat is hartverscheurend. Ze heeft nu duidelijk aangegeven dat het genoeg is geweest. Zij heeft de foto van haar overleden man gekust en ook aangegeven welke kleding zij wil dragen wanneer ze is gestorven. Zij is er nu klaar voor.

Vanmiddag heeft ze Marianne , Coos en Ronald nog door de telefoon gehoord en wat tegen ze gezegd. Morgen komen Coos en Marianne en ik geloof werkelijk dat zij daar nu alweer naar uitziet. Ze ligt op ze te wachten.

Helaas kan ik geen uitgebreide volzinnen maken. Mijn gedachten zijn nu even elders.

Waken aan het sterfbed....

Om beurten blijven we nu aan het bed en wachten af. Zij voelt pijn, maar krijgt daar medicatie voor. Ze heeft zich nu volledig voorbereid op het heengaan en vraagt: "Wanneer haalt Onze Lieve Heer mij nou?". Soms zegt ze nog iets en dat is steeds in de trant van: "Jullie zijn zo goed voor me geweest." En begint dan te huilen. Dat is hartverscheurend. Ze heeft nu duidelijk aangegeven dat het genoeg is geweest. Zij heeft de foto van haar overleden man gekust en ook aangegeven welke kleding zij wil dragen wanneer ze is gestorven. Zij is er nu klaar voor.

Vanmiddag heeft ze Marianne , Coos en Ronald nog door de telefoon gehoord en wat tegen ze gezegd. Morgen komen Coos en Marianne en ik geloof werkelijk dat zij daar nu alweer naar uitziet. Ze ligt op ze te wachten.

Helaas kan ik geen uitgebreide volzinnen maken. Mijn gedachten zijn nu even elders.

De laatste fase...

De laatste fase is ingegaan. De huisarts heeft, in overleg met ons, besloten haar een pijnstillend middel voor te schrijven. De lichamelijke pijn die zij nu begint te lijden wordt ondraaglijk. Er is nauwelijks spierweefsel meer en haar botten doen erg veel pijn door haar huid heen. Nu de pijn, door dat medicijn, iets wegzakt glimlacht ze weer en kijkt ons allemaal nog steeds helder aan. Ze zwaait zelfs nog zwak naar mij als ik iets verder van haar bed sta. Maar dat het einde nu snel nadert is duidelijk. Eten wil ze niet meer en drinken gaat nauwelijks. Dus medicijnen kan ze ook niet meer slikken.

Wat ze fijn vindt is een warme hand op haar wang leggen en haar gezicht zachtjes strelen. "Ah... dat is fijn, lekker warm", zegt ze dan. Daarna wat Eau de Cologne op een zakdoekje en zachtjes over haar sterk vermagerde gezicht deppen. Daar geniet ze nog zichtbaar van. "Ha... lekker", zegt ze dan weer zachtjes.

Gisteren vertelde ze nog dat ze had gedroomd. Coos had een haring en wittebrood voor haar gekocht en die had ze lekker opgegeten. De volgende morgen sprong ze haar bed uit en kon weer gewoon alles doen. Het was een droom, maar ze had er nog schik van.

Af en toe vraag ik me af waarom ik dit allemaal opschrijf. Zomaar, om niet meer te vergeten, zodat iedereen kan lezen hoe de oudste zuster van mijn Moeder naar haar einde toeleeft. Ons, en een leven van ruim 91 jaar achter zich latend. Van de vier kinderen van haar Moeder, was zij de eerstgeborene. Nu staat zij op het punt om als laatste van de vier deze wereld te verlaten. Het is de nauwe verbondenheid met mijn familie die dit afscheid begrijpelijk, maar wel extra moeilijk maakt. Haar generatie eindigt bij haar heengaan.

De laatste fase...

De laatste fase is ingegaan. De huisarts heeft, in overleg met ons, besloten haar een pijnstillend middel voor te schrijven. De lichamelijke pijn die zij nu begint te lijden wordt ondraaglijk. Er is nauwelijks spierweefsel meer en haar botten doen erg veel pijn door haar huid heen. Nu de pijn, door dat medicijn, iets wegzakt glimlacht ze weer en kijkt ons allemaal nog steeds helder aan. Ze zwaait zelfs nog zwak naar mij als ik iets verder van haar bed sta. Maar dat het einde nu snel nadert is duidelijk. Eten wil ze niet meer en drinken gaat nauwelijks. Dus medicijnen kan ze ook niet meer slikken.

Wat ze fijn vindt is een warme hand op haar wang leggen en haar gezicht zachtjes strelen. "Ah... dat is fijn, lekker warm", zegt ze dan. Daarna wat Eau de Cologne op een zakdoekje en zachtjes over haar sterk vermagerde gezicht deppen. Daar geniet ze nog zichtbaar van. "Ha... lekker", zegt ze dan weer zachtjes.

Gisteren vertelde ze nog dat ze had gedroomd. Coos had een haring en wittebrood voor haar gekocht en die had ze lekker opgegeten. De volgende morgen sprong ze haar bed uit en kon weer gewoon alles doen. Het was een droom, maar ze had er nog schik van.

Af en toe vraag ik me af waarom ik dit allemaal opschrijf. Zomaar, om niet meer te vergeten, zodat iedereen kan lezen hoe de oudste zuster van mijn Moeder naar haar einde toeleeft. Ons, en een leven van ruim 91 jaar achter zich latend. Van de vier kinderen van haar Moeder, was zij de eerstgeborene. Nu staat zij op het punt om als laatste van de vier deze wereld te verlaten. Het is de nauwe verbondenheid met mijn familie die dit afscheid begrijpelijk, maar wel extra moeilijk maakt. Haar generatie eindigt bij haar heengaan.

Overgave?.... Ik heb mijn twijfels.

Zoals elke dag ben ik gisterochtend eerst even naar het verzorgingshuis geweest om te kijken hoe het nu met haar gesteld was. Elke dag gaat het wat minder en wordt ze zwakker, maar het is onvoorstelbaar hoe ze blijft vechten en weerstand blijft bieden. Waar komt die kracht vandaan?

Als ik deze strijd om lijfsbehoud zo aanschouw, dan rijst bij mij de vraag wat er nu zo aantrekkelijk zou zijn om in de Hemel te komen. Zo te zien wil zij er helemaal niet naar toe. Zij wil, ondanks haar hoge leeftijd, en alles wat zij nu moet doorstaan, gewoon bij ons blijven.

De levende mens met geloof in een hiernamaals blijft verkondigen dat het zo'n geweldige plek is waar je terecht zou komen na dit leven. Maar waarom verzetten we ons er dan zo tegen om naar dat paradijs te gaan. Waarom dan die angst?

Is het werkelijke een prettig vooruitzicht om oneindig te blijven voortleven op een plek die totaal onbekend is? Waar je misschien mensen zou tegenkomen die je helemaal niet zo zag zitten in dit leven en waar je dan oneindig lang mee zou moeten optrekken.

De Pastoor van de Oud-Katholieke Kerk had van tevoren gezegd dat hij weer even bij haar op bezoek zou komen. Wat onzeker, misschien meer de angst voor wat er zou kunnen gebeuren, had ze mij gevraagd om daar ook bij aanwezig te zijn. "Natuurlijk", beloofde ik haar. Dus dezelfde middag waren mijn vrouw en ik weer om 3 uur aan haar bed. De Pastoor is geweest en sprak een poosje met haar. Ook over wat er gedaan zou worden na het overlijden. Ik hoop dat zij daarmee een beetje rust heeft gekregen en kan accepteren dat het einde aan dit leven erg dichtbij is.

Overgave?.... Ik heb mijn twijfels.

Zoals elke dag ben ik gisterochtend eerst even naar het verzorgingshuis geweest om te kijken hoe het nu met haar gesteld was. Elke dag gaat het wat minder en wordt ze zwakker, maar het is onvoorstelbaar hoe ze blijft vechten en weerstand blijft bieden. Waar komt die kracht vandaan?

Als ik deze strijd om lijfsbehoud zo aanschouw, dan rijst bij mij de vraag wat er nu zo aantrekkelijk zou zijn om in de Hemel te komen. Zo te zien wil zij er helemaal niet naar toe. Zij wil, ondanks haar hoge leeftijd, en alles wat zij nu moet doorstaan, gewoon bij ons blijven.

De levende mens met geloof in een hiernamaals blijft verkondigen dat het zo'n geweldige plek is waar je terecht zou komen na dit leven. Maar waarom verzetten we ons er dan zo tegen om naar dat paradijs te gaan. Waarom dan die angst?

Is het werkelijke een prettig vooruitzicht om oneindig te blijven voortleven op een plek die totaal onbekend is? Waar je misschien mensen zou tegenkomen die je helemaal niet zo zag zitten in dit leven en waar je dan oneindig lang mee zou moeten optrekken.

De Pastoor van de Oud-Katholieke Kerk had van tevoren gezegd dat hij weer even bij haar op bezoek zou komen. Wat onzeker, misschien meer de angst voor wat er zou kunnen gebeuren, had ze mij gevraagd om daar ook bij aanwezig te zijn. "Natuurlijk", beloofde ik haar. Dus dezelfde middag waren mijn vrouw en ik weer om 3 uur aan haar bed. De Pastoor is geweest en sprak een poosje met haar. Ook over wat er gedaan zou worden na het overlijden. Ik hoop dat zij daarmee een beetje rust heeft gekregen en kan accepteren dat het einde aan dit leven erg dichtbij is.

Ben je daar weer...

"Ben je daar weer Herman?", was het eerste wat ze vanmorgen aan mij vroeg toen ik haar kamer binnenkwam. Om wat ruimte te scheppen hadden twee verzorgsters zojuist een kast verplaatst die naast haar bed had gestaan. Nu kunnen ze makkelijker bij haar bed komen om haar te verzorgen. Wassen, eten, drinken en alles wat moet gebeuren wordt nu op haar bed verzorgd.
"We halen haar niet meer uit bed hoor, dat is veel te vermoeiend voor haar", was de toelichting. En ik kon ze alleen maar gelijk geven.

Ik heb haar iets laten drinken, oploskoffie gemaakt voor mijzelf, en gewoon even aan haar bed gezeten. Ze wordt er rustig van als ik dan even met mijn hand over haar gezicht strijk en een knuffel geef. Dat is een geschenk voor haar. En terwijl ik daar zo bij haar zat zei ze: "Het wordt niets meer...", en haar ogen keken in de verte. Even later, toch weer een paar opmerkingen over wie er gisteren nog bij haar op bezoek waren geweest en wat die visite te vertellen had. En zo zie je maar dat ze er nog steeds helemaal bij is.

Ben je daar weer...

"Ben je daar weer Herman?", was het eerste wat ze vanmorgen aan mij vroeg toen ik haar kamer binnenkwam. Om wat ruimte te scheppen hadden twee verzorgsters zojuist een kast verplaatst die naast haar bed had gestaan. Nu kunnen ze makkelijker bij haar bed komen om haar te verzorgen. Wassen, eten, drinken en alles wat moet gebeuren wordt nu op haar bed verzorgd.
"We halen haar niet meer uit bed hoor, dat is veel te vermoeiend voor haar", was de toelichting. En ik kon ze alleen maar gelijk geven.

Ik heb haar iets laten drinken, oploskoffie gemaakt voor mijzelf, en gewoon even aan haar bed gezeten. Ze wordt er rustig van als ik dan even met mijn hand over haar gezicht strijk en een knuffel geef. Dat is een geschenk voor haar. En terwijl ik daar zo bij haar zat zei ze: "Het wordt niets meer...", en haar ogen keken in de verte. Even later, toch weer een paar opmerkingen over wie er gisteren nog bij haar op bezoek waren geweest en wat die visite te vertellen had. En zo zie je maar dat ze er nog steeds helemaal bij is.

Denk je dat ik nog...

"Denk je dat ik nog beter zal worden Herman?". Een vraag die mij door de ziel sneed en die mij ook van mijn stuk bracht. Wat moest ik daarop antwoorden tegen een oud mens van ruim 91 jaar, die er zo verschrikkelijk slecht uitziet en niet meer op haar benen kan staan. Totaal op. Maar ze wil bij ons blijven, nog steeds hopend op dat wonder van onsterflijkheid. Van mij wilde ze horen dat ze weer beter zal worden en weer door haar kamer kan schuifelen, voor de televisie kan zitten, haar visites kan ontvangen. Dus gewoon de alledaagse dingen weer zal kunnen doen.

De mensen die haar verzorgen doen dat echt zo goed als zij kunnen, maar onbewust laten zij merken dat het de laatste zorg is die zij kunnen geven. Meer zit er niet in. De huisarts die regelmatig komt kijken en nog doet wat mogelijk is, houdt ook in de gaten dat ze geen pijn krijgt. Familie, kennissen en vrienden, allemaal komen ze nog bij haar op bezoek en brengen wat afleiding. Ze klamt zich vast aan alles wat haar lief is en dat is haar leven.

Wat voor antwoord geef je dan op haar vraag? Ik wist niet anders te zeggen dan: "Ik weet het niet tante, hoe denkt U daar zelf over?". Toen werd het akelig stil.

Hoe lang kun je zo hard voor je leven vechten?

Ik hoop dat ze vannacht rustig slaapt.

Denk je dat ik nog...

"Denk je dat ik nog beter zal worden Herman?". Een vraag die mij door de ziel sneed en die mij ook van mijn stuk bracht. Wat moest ik daarop antwoorden tegen een oud mens van ruim 91 jaar, die er zo verschrikkelijk slecht uitziet en niet meer op haar benen kan staan. Totaal op. Maar ze wil bij ons blijven, nog steeds hopend op dat wonder van onsterflijkheid. Van mij wilde ze horen dat ze weer beter zal worden en weer door haar kamer kan schuifelen, voor de televisie kan zitten, haar visites kan ontvangen. Dus gewoon de alledaagse dingen weer zal kunnen doen.

De mensen die haar verzorgen doen dat echt zo goed als zij kunnen, maar onbewust laten zij merken dat het de laatste zorg is die zij kunnen geven. Meer zit er niet in. De huisarts die regelmatig komt kijken en nog doet wat mogelijk is, houdt ook in de gaten dat ze geen pijn krijgt. Familie, kennissen en vrienden, allemaal komen ze nog bij haar op bezoek en brengen wat afleiding. Ze klamt zich vast aan alles wat haar lief is en dat is haar leven.

Wat voor antwoord geef je dan op haar vraag? Ik wist niet anders te zeggen dan: "Ik weet het niet tante, hoe denkt U daar zelf over?". Toen werd het akelig stil.

Hoe lang kun je zo hard voor je leven vechten?

Ik hoop dat ze vannacht rustig slaapt.

Kaasmarkt in Alkmaar.

Vandaag weer eens wat energie bijgetankt. Even lekker ontspannen, er tussenuit en gewoon iets leuks gaan doen. Dat was wat ik mij vanmorgen had voorgenomen en ook heb gedaan. Al lekker vroeg opgestaan, wassen, kleden, eten, foto-, en video apparatuur ingepakt. Hup... in de auto en op weg naar Alkmaar.

Ik woon al bijna mijn hele leven in Noord-Holland en ongeveer 22 kilometer van Alkmaar, maar wil je geloven dat ik nog nooit naar de Kaasmarkt was geweest? Wel vaak in Alkmaar natuurlijk, maar nog nooit die vertoning gezien.

En ik heb er van genoten en heb nooit geweten hoe leuk het was om die sterke kerels met die draagbaren kaas te zien rondrennen. Elke kaas weegt gemiddeld 13 kg, dus 8 van die knapen weegt dus ruim 104 kg. Als je daarbij ook nog eens het gewicht van die houten draagbaren telt zit je bij elkaar al gauw op 120 kg. En dat verslepen die mannen even met zijn tweeën. Dat gaat met een grote brul en er wordt ook nog lekker gelachen. Al met al een komische vertoning.

Eerst was het rustig, maar geleidelijk aan werd het steeds drukker en moest je schuivelend tussen al die mensen je weg zoeken. Veel buitenlandse toeristen en zoals je kon zien en horen kwamen ze uit alle hoeken van de wereld. Japanners, Duitsers, Amerikanen, Tsechië, Frankrijk en ik weet niet wat voor talen er nog meer te horen waren. En veel, hééél veel foto-, en video camera's. Ik was bepaald niet de enige die met die dingen liep te zeulen.

Ik heb eens beloofd een video opname te maken en in mijn blog te plaatsen, nou die gaat er aankomen hoor. Alleen moet ik nu het een en ander gaan monteren om er een aardig filmpje van te maken. Ik wens iedereen net zo'n fijne dag als dat ik nu zelf beleef.

Wordt vervolgd....

Kaasmarkt in Alkmaar.

Vandaag weer eens wat energie bijgetankt. Even lekker ontspannen, er tussenuit en gewoon iets leuks gaan doen. Dat was wat ik mij vanmorgen had voorgenomen en ook heb gedaan. Al lekker vroeg opgestaan, wassen, kleden, eten, foto-, en video apparatuur ingepakt. Hup... in de auto en op weg naar Alkmaar.

Ik woon al bijna mijn hele leven in Noord-Holland en ongeveer 22 kilometer van Alkmaar, maar wil je geloven dat ik nog nooit naar de Kaasmarkt was geweest? Wel vaak in Alkmaar natuurlijk, maar nog nooit die vertoning gezien.

En ik heb er van genoten en heb nooit geweten hoe leuk het was om die sterke kerels met die draagbaren kaas te zien rondrennen. Elke kaas weegt gemiddeld 13 kg, dus 8 van die knapen weegt dus ruim 104 kg. Als je daarbij ook nog eens het gewicht van die houten draagbaren telt zit je bij elkaar al gauw op 120 kg. En dat verslepen die mannen even met zijn tweeën. Dat gaat met een grote brul en er wordt ook nog lekker gelachen. Al met al een komische vertoning.

Eerst was het rustig, maar geleidelijk aan werd het steeds drukker en moest je schuivelend tussen al die mensen je weg zoeken. Veel buitenlandse toeristen en zoals je kon zien en horen kwamen ze uit alle hoeken van de wereld. Japanners, Duitsers, Amerikanen, Tsechië, Frankrijk en ik weet niet wat voor talen er nog meer te horen waren. En veel, hééél veel foto-, en video camera's. Ik was bepaald niet de enige die met die dingen liep te zeulen.

Ik heb eens beloofd een video opname te maken en in mijn blog te plaatsen, nou die gaat er aankomen hoor. Alleen moet ik nu het een en ander gaan monteren om er een aardig filmpje van te maken. Ik wens iedereen net zo'n fijne dag als dat ik nu zelf beleef.

Wordt vervolgd....

Ouder worden. Hoe doe je dat?

Wat een korte aankondiging teweeg kan brengen.... Het brengt me een beetje in verlegenheid want dit had ik niet verwacht. Het commentaar in de Post van zondag is heel fijn en de e-mails die ik heb gekregen getuigden ook van veel medegevoel voor mijn tante. Iedereen heel erg bedankt daarvoor. En als ik mijn tante vertel dat er mensen van zover weg hun medegevoel betuigen dan begrijpt ze dat nog steeds heel erg goed en raakt daar ontroerd van.

Dagelijks ga ik even naar haar toe in het verzorgingshuis en dan zie ik dat ze heeft liggen wachten tot ik binnenkom. Dan klaart dat sterk vermagerde gezichtje helemaal op en beginnen haar ogen te lachen. Het leidt haar af, want ik zie aan de uitdrukkingen op haar gezicht dat ze veel ligt te denken. Dan vraag ik me af: "Wat zal er nu door haar heengaan?". Soms vraag ik dat aan haar en ze antwoord dan meestal: "Oh... aan van alles." Alsof ze daarmee wil zeggen dat haar hele leven aan haar geest voorbij gaat. Vanzelfsprekend roept ze daarmee ook herinneringen bij mij op. Meestal beginnen die bij mij vanaf mijn kinderjaren gedurende de tweede wereldoorlog en zo via allerlei omwegen naar het moment dat ze in dit huis terecht is gekomen.

De familie-, en vriendenkring die steeds kleiner is geworden. Van haar generatie is zij de oudste en laatst overgeblevene. Haar lichaam is totaal op, maar haar geest blijft zo ongelooflijk helder en sterk. Ik heb nog nooit iemand gezien die zo sterk aan het leven gehecht is en in staat is om dit uitgeteerde lichaam met geestkracht in stand te houden.

Helaas zijn er ook oude mensen die dementeren, alles vergeten zijn of juist in een bepaalde periode van hun leven zijn teruggevallen en daar niet meer uitkomen. Ook kunnen die mensen een ongelooflijke last betekenen voor hun kinderen en andere familie. Dat is triest. Maar dan moet je toch zelf realistisch blijven en enige afstand kunnen nemen. Maar dat zullen we vanavond wel zien op de TV hoe dat gaat.

Vanavond is er op de TV een uitzending van "Netwerk". Die gaat over de ouderen van vandaag de dag en met name komen de gedementeerde ouderen voor het voetlicht en hoe wij met deze mensen omgaan. Ik ben benieuwd. Hierbij een paar plaatjes die met die uitzending te maken zullen hebben. Voor de goede orde; dit zijn dus geen foto's uit het verzorgingshuis waar mijn tante verblijft.

Wordt vervolgd....

Ouder worden. Hoe doe je dat?

Wat een korte aankondiging teweeg kan brengen.... Het brengt me een beetje in verlegenheid want dit had ik niet verwacht. Het commentaar in de Post van zondag is heel fijn en de e-mails die ik heb gekregen getuigden ook van veel medegevoel voor mijn tante. Iedereen heel erg bedankt daarvoor. En als ik mijn tante vertel dat er mensen van zover weg hun medegevoel betuigen dan begrijpt ze dat nog steeds heel erg goed en raakt daar ontroerd van.

Dagelijks ga ik even naar haar toe in het verzorgingshuis en dan zie ik dat ze heeft liggen wachten tot ik binnenkom. Dan klaart dat sterk vermagerde gezichtje helemaal op en beginnen haar ogen te lachen. Het leidt haar af, want ik zie aan de uitdrukkingen op haar gezicht dat ze veel ligt te denken. Dan vraag ik me af: "Wat zal er nu door haar heengaan?". Soms vraag ik dat aan haar en ze antwoord dan meestal: "Oh... aan van alles." Alsof ze daarmee wil zeggen dat haar hele leven aan haar geest voorbij gaat. Vanzelfsprekend roept ze daarmee ook herinneringen bij mij op. Meestal beginnen die bij mij vanaf mijn kinderjaren gedurende de tweede wereldoorlog en zo via allerlei omwegen naar het moment dat ze in dit huis terecht is gekomen.

De familie-, en vriendenkring die steeds kleiner is geworden. Van haar generatie is zij de oudste en laatst overgeblevene. Haar lichaam is totaal op, maar haar geest blijft zo ongelooflijk helder en sterk. Ik heb nog nooit iemand gezien die zo sterk aan het leven gehecht is en in staat is om dit uitgeteerde lichaam met geestkracht in stand te houden.

Helaas zijn er ook oude mensen die dementeren, alles vergeten zijn of juist in een bepaalde periode van hun leven zijn teruggevallen en daar niet meer uitkomen. Ook kunnen die mensen een ongelooflijke last betekenen voor hun kinderen en andere familie. Dat is triest. Maar dan moet je toch zelf realistisch blijven en enige afstand kunnen nemen. Maar dat zullen we vanavond wel zien op de TV hoe dat gaat.

Vanavond is er op de TV een uitzending van "Netwerk". Die gaat over de ouderen van vandaag de dag en met name komen de gedementeerde ouderen voor het voetlicht en hoe wij met deze mensen omgaan. Ik ben benieuwd. Hierbij een paar plaatjes die met die uitzending te maken zullen hebben. Voor de goede orde; dit zijn dus geen foto's uit het verzorgingshuis waar mijn tante verblijft.

Wordt vervolgd....

Onderbreking.

Voor onbepaalde tijd zal ik niet zo vaak een Post schrijven. Oorzaak: Ziekte in de familie. Niet direct bij mij thuis, maar mijn hoogbejaarde tante is er niet goed aan toe. Het is daarom gepast om even wat afstand te nemen van deze plek.

Onderbreking.

Voor onbepaalde tijd zal ik niet zo vaak een Post schrijven. Oorzaak: Ziekte in de familie. Niet direct bij mij thuis, maar mijn hoogbejaarde tante is er niet goed aan toe. Het is daarom gepast om even wat afstand te nemen van deze plek.