Allereerst wil ik zeggen dat ik gisteren een fijne verjaardag heb gehad. Van onze kinderen en kleinkinderen kreeg ik deze prachtige Compact Photo Printer, met bijbehorende films en photopapier. Een cadeau waar ik nooit van gedroomd zou hebben en ineens word je er mee verrast. Daarnaast de felicitatiekaarten, e-mails, telefoontjes en visite. Druk en vermoeiend, maar leuk hoor. Iedereen bedankt voor de goede wensen, belangstelling en presentjes.
Nu weer terug naar de dingen van alle dag.
Waar ik nog wel eens terugdenk is aan mijn Oom J. De man is al jaren geleden overleden, dus mag ik er nu wel eens een herinnering over opschrijven. Oom J. had een heel apart gevoel voor humor. Hij nam graag iedereen in het ootje en zat dan binnensmonds te hikken van het lachen.
Het bekende grapje van: "Trek eens aan mijn vinger", gevolgd door een geweldig harde scheet, als een van de kinderen aan die vinger trok. Het was altijd een gegarandeerd succes. Het mooiste waren de verbouwereerde gezichtjes van de kinderen als eerste reactie. Dat geintje kon hij natuurlijk maar één keer met ze uithalen. Hij zocht dus altijd naar nieuwe slachtoffertjes.
Ook gebeurde het, dat hij in grotere gezelschappen ongegeneerd een zacht fluitende wind kon laten en keek dan naar zijn zijn voeten, net alsof dat geluid van zijn nieuwe leren schoenen kwam. Zachtjes sloop hij dan weg en liep een heel stuk weg bij de plaats van de daad. Na korte tijd viel er een stilte en keken de achterblijvers elkaar zwijgend en beschuldigend aan. Dat zachte geluidje had een geweldig sterk ruikend effect en iedereen vroeg zich af wie dat nu wel op zijn geweten had. Maar de dader was al gevlogen en stond ergens anders te hinneken van het lachen.
Op een dag liep ik eens met hem door een drukke winkelstraat. Samen liepen we op en praatten over allerlei dingen. Opeens.... ja hoor, daar kwam een hele serie winden, het was niet te geloven zoveel maar ook vooral zo hard. Met een verbaasde blik keek hij mij aan, alsof hij zeggen wou: "Nou, nou Herman, doe eens kalm aan..". Mensen keken om en moeten vast gedacht hebben dat ik dat was geweest. Ik was zo stom verbaasd, dat ik bleef staan en hem liet doorlopen. Achter hem liepen een paar opgeschoten jongens, en die zijn over het algemeen niet verlegen, maar wisten niet goed wat ze moesten doen bij zoveel geluiden. Giebelend van het lachen liepen ze achter hem aan en Oom J. ging vrolijk door met scheten laten, elke stap was raak. Ik liep op veilige afstand achter hem aan, hoorde er niet meer bij en zag aan hem dat hij ook liep te lachen, en die jongens niet minder.
Later wisten we dat hij een heel vervelende darmkwaal had en er eigenlijk helemaal niets aan kon doen. Hij verpakte deze kwaal in humor en de meeste mensen hebben er om gelachen, en jullie nu misschien ook wel.
Wordt vervolgd....
