Tuesday 28 February 2006

Lente dringt aan.

Laat in de ochtend ben ik vanmorgen met de hond de deur uitgegaan. Ik ging laat de deur uit om de eenvoudige reden dat het er nogal dreigend uitzag. Grote wolken en dikke regenbuien dreven over. Zo af en toe wat spatjes, maar mijn regenpak houdt mij wel droog. Onverwachts klaarde de lucht op en was het heerlijk om buiten te zijn. 4 Graden Celcius (37 graden Fharenheit), NNW stevige wind en het voelde koud aan (-2 graden Celcius). Maar zoals gezegd, goed aangekleed komen we er best doorheen.
Een bollenboer met trekker strooide een of ander goedje over het stro dat de bollenvelden afdekt tegen de vorst.

Na een kwartiertje lopen viel het mij ineens op dat tussen de strakke voren de eerste gele crocussen al opkwamen. Als je op de foto klikt dan zie je op de vergroting wel wat gele plekken. Nog slechts een paar dagen denk ik en dan zal het wel weer een heel groot veld gele bloemen zijn.

Toen ik van huis vertrokken was had ik al een enorme kraanwagen bij het strand gezien. Het was makkelijk te raden wat die daar aan het doen was. De eerste strandtent werd weer opgezet en ik dacht er op de terugweg nog een foto van te kunnen maken. Helaas... Die mensen werken zo enorm snel met dat moderne materiaal, dat ik voor het hijswerk net te laat was. De eerste opbouw van de strandtent was al opgezet. Later volgt de inrichting en afwerking. De voorbereidingen voor het toeristenseizoen zijn weer begonnen.

Door die Noordelijke wind was de branding onstuimig. Ik kan hier echt van genieten. Lekker uitwaaien, frisse wind, heldere zon en voorbij drijvende wolken. Er wordt wel beweerd dat die taferelen, dat licht en die kleuren alleen in Holland zouden voorkomen.

Maar al is het erg vroeg, je voelt dat de lente er zit aan te komen. Met een beetje verbeeldingskracht voel je de grond trillen van de verborgen energie. Alles is in beweging om het warme zonlicht op te zoeken.


Ineens valt je dan ook op dat de knoppen in de bloesemboompjes ook zijn gaan groeien, dus het kan echt niet lang meer duren. Wat is het leven toch mooi, zeker als je leert deze dingen te zien. Elke dag is een geschenk waar ik van geniet.

Sunday 26 February 2006

Open brief

Open letter to Ellen.

Dear Ellen,

Ik herken deze gevoelens en het raakt me enorm. Ik begrijp je angsten, de woede, de machteloosheid, het verdriet, de liefde voor je man en de wil om te leven want je bent nog zo jong.

Je wilt blijven leven, bij iedereen blijven die je lief is, bij je naasten en je vrienden. En dan is daar altijd weer dat dreigende, afschuwelijke monster op de achtergrond die je lichamelijk en geestelijk zo'n pijn doet.

Je voelt de genegenheid van je vrienden en bekenden en ziet hun pogingen om je door moeilijke momenten heen te helpen. Je wilt hen ook helpen door opgewekt te zijn en niet te klagen. Maar je wilt ook je verdriet en andere gevoelens uiten. En dat moet je vooral doen. Wie daar niet tegen kan verdwijnt vanzelf uit je leven, en dat zijn geen echte vrienden.

De herkenning van deze gevoelens maakt mij intens verdrietig. Geloof me, ik weet wat er op die momenten door je heen gaat.

Maar lieve Ellen, probeer door te gaan met zo lang mogelijk van je leven een bouquet bloemen te maken. Als elke dag 1 bloem is, dan moet het een heel veld worden met prachtige kleuren.



Ook al ken ik je niet persoonlijk, ik zal op deze afstand ook proberen je leven leefbaar te houden.

Deze brief zal ik als Post op mijn weblog plaatsen want dat verdien je.

Groeten,

Herman

De Weblog van Ellen kan worden bekeken door in het donkergrijze vlak met groene letters op: "emptying my head" te klikken.

Ellen is een Canadese vrouw van Nederlandse afkomst. Zij is ongeveer 52 jaar oud en lijdt aan kanker. Op haar Weblog beschrijft zij haar leven met die afschuwelijke ziekte.

Via het fenomeen Weblog (Blog) heeft zij heel veel vrienden gemaakt die haar zoveel mogelijk opbeuren en medeleven tonen.

Haar ouders waren Nederlanders die in 1953 naar Canada zijn geëmigreerd. Zij werd in 1954 in Canada geboren. Zij is gelukkig getrouwd met Curtis. Haar vader is inmiddels overleden en haar moeder van 91 is sinds kort opgenomen in een verpleeghuis.

Het is geen vrolijk verhaal, maar wie dat wil kan op haar Weblog gewoon een 'comment' geven in de Nederlandse taal want dat kan zij uitstekend lezen. Alleen schrijft zij in het Engels terug op haar Weblog.

Zij waardeert het enorm als uit het geboorteland van haar ouders een contact ontstaat. Het bewijs daarvoor kun je terugvinden op haar Weblog als je Post van vrijdag 14 februari 2006 gaat lezen. En vergeet dan ook niet de 'comments' te lezen!

Probeer het eens! En zie hoe blij je een mens kunt maken.

Thursday 23 February 2006

Belastingformulier.



Het is volgens de Belastingdienst weer de tijd van veel leuke momenten. En leuker kunnen ze het niet maken, dus moeten ze wel weer heel erg hun best hebben gedaan om ons te vermaken. Je krijgt helemaal gratis een heel fun-pakket toegestuurd met leuke invulbladen en toelichtingen hoe je het fiscale spelletje moet spelen.

Het hele afgelopen jaar heb ik weer bonnetjes, rekeningen en afschrijvingen opgespaard, want wat de Belastingdienst eerst opeist, kun je via allerlei onbegrijpelijke regeltjes en cryptische formules misschien weer gedeeltelijk terugkrijgen. Het is op zich al een hele kunst om al die papiertjes een jaar lang netjes bij elkaar te houden. Elk jaar worden er weer talloze wijzigingen doorgevoerd en als leek begrijp je nauwelijks meer wat je nou precies wel, en wat niet moet doen. En dat maakt het ook weer spannend.

Nu wordt dagelijks weer zo'n verschrikkelijk geestige reclame op de beeldbuis gebracht om mensen er op te wijzen dat je misschien wel geld terug kunt vragen als je extra ziektekosten hebt gehad. Al deze reclamespotjes kosten tonnen aan geld. En dat geld hebben wij weer moeten ophoesten.

Nou, ik ga me weer even vermaken met het invullen en kijken wat er terug te plukken valt. Dat zal wel weer tegenvallen. Dikke pret!

Tuesday 21 February 2006

Koud hè?

Toen ik vanmorgen met de hond de deur uitstapte om ons dagelijkse rondje te maken, sneed een koude wind langs mijn gezicht. Ik was er natuurlijk al op voorbereid want voor ons vertrek kijk ik wel altijd even naar buiten om te bepalen wat voor kleding ik moet aantrekken. Maar toch was het verrassend koud. In de auto keek ik op de temperatuurmeter en die gaf 3 graden Celcius aan.

Tegen de wind in tornend benam de kou mij bijna het ademhalen en moest ik soms even stoppen en mij omdraaien om met mijn rug naar de wind te gaan staan. Maar gaandeweg ging het toch wat makkelijker, ik kwam op temperatuur en dan stap ik wel door.

Halverwege kwam ik iemand tegen met vier honden. "Koud hè? zei hij "Nou!"' zei ik weer terug. Hij haalde een pakje papieren zakdoekjes uit zijn broekzak en nam er een uit, drapeerde het papiertje om zijn forse neus en met een een krachtige snuit ving hij de lading op. Hij keek eens in het papiertje of het niet gescheurd was. Kennelijk was dat wel het geval, want hij vouwde het papieren geval voorzichtig op en stopte het terug in zijn broekzak, daarop veegde hij zijn hand af in de buurt van zijn kontzak. "Tsjonge, wat is het koud, die wind maakt het nog kouder", zei hij handenwrijvend. "Ja", bracht ik uit en moest denken aan wat hij in zijn broekzak had gestopt. Met dezelfde hand maakte hij een zwaai in de lucht en zei: "Ik ga maar gauw naar huis, want ik blaas uit mijn jas". "Ja, ik ga ook weer verder", zei ik en we gingen ieder ons eigen weg, hij met de wind mee en ik er tegenin.


Nadat ik de hond weer thuis had gebracht en een kop warme boullion had gedronken, ging ik nog even weg om lekker alleen langs het strand te lopen. Met dit weer is het altijd vrij rustig, ik bedoel daarmee, dat er weinig mensen over het strand lopen. Een heel enkele jogger die een kilometers lange weg aflegt, maar verder ben je alleen met de elementen, wind om je oren, zand in je ogen, maar bovenal bezig met jezelf en je beleving van deze kostbare momenten.


Plotseling zie ik vanuit de verte een enorme hond over het strand in mijn richting rennen. Nog verder weg liep een echtpaar met nog twee honden, dus dat gevaarte dat op mij afkwam hoorde daar kennelijk ook bij. Rennend en zwaaiend met zijn staart kwam hij recht op mij af, sprong enthousiast tegen me op, drukte zijn grote lijf dicht tegen me aan en wilde aangehaald worden. Het was een grote, goedaardige en uiterst vriendelijke lobbes. Zijn baas en bazin kwamen aangelopen en verontschuldigen zich voor het vriendelijke gedrag van hun hond. "Dat doet ie vaak bij mensen, maar ik kan hem dat niet afleren. Neem me niet kwalijk hoor meneer", zei zijn baasje. "Nee hoor. Het is goed. Het is een lief beest." zei ik. "Wat is het koud he?" zei de bazin. "Ja." zei ik terug. Na nog wat gepraat over de honden gingen we ieder weer onze eigen weg. Zij tegen de wind en ik met de wind mee.

Monday 20 February 2006

Vorderingen drainering.

Zo snel als het werk eerst ging gaat het nu niet meer. Maar schijn bedriegt denk ik. Blijkbaar is het het een veel grotere klus dan wij leken dat kunnen inschatten. Het is graven, spitten, leidingen leggen en koppelingen aansluiten, allerlei dingen die wij niet begrijpen. Dit alles ook onder slechte weersomstandigheden. De mensen gaan zolang mogelijk door.


Dat er nog heel wat werk verzet moet worden mag wel duidelijk zijn. Grond wordt afgegraven en gelijk gemaakt. De overtollige grond wordt met een trekker afgevoerd.







Grote happen worden in de laadbak gegooid en vervoerd naar een verzamelpunt.









Hier blijft het voorlopig liggen. morgen zien we wel weer wat er verder mee gaat gebeuren. Ik ben benieuwd hoe ze die grote boomstronken er gaan uithalen.

Friday 17 February 2006

Jip of Janneke.

Vrijdagochtend ga ik meestal even door de stad banjeren en zo ook vanmorgen. Ik liep wat te slenteren door de vier hoofdstraten die Den Helder telt. Niet veel, altijd hetzelfde rondje en je kan nooit verdwalen. 's Winters is het vrij rustig, zeker als het van dat miezerige weer is zoals vandaag, maar ook als er een straffe wind staat, dan kun je er een kogel afschieten zonder iemand te raken.

Er zijn mensen die een hekel hebben aan Den Helder omdat het er altijd zou waaien en er geen uitgaansleven zou zijn en de misdaad tiert er welig. Maar andersom geredeneerd barst het er van de kroegen, er is een bijna altijd uitverkochte schouwburg, 's zomers krioelt het van de toeristen en zitten de talrijke terrasjes vol. Rond de havens is ook altijd wel weer iets nieuws te zien. De marinehaven is niet zo toegankelijk, maar er is ook een flinke vissershaven en een belangrijke visafslag met een visrestaurant er boven. Een offshore-haven met de meest vreemsoortige schepen en vaartuigen en soms een booreiland. Beweging en activiteiten genoeg. Dan zijn er het strand, de duinen, kinderboerderij. Bij fort Kijkduin een schitterend zeeaquarium en nog veel meer om op te noemen, dus wat zoek je dan eigenlijk nog meer? Ja, je gaat aan een kustplaats natuurlijk niet naar hunebedden zoeken want dan zit je inderdaad verkeerd.

Maar even terug naar mijn uitstapje vanmorgen. Zoals gezegd, was het wat regenachtig en ik stapte daarom maar even binnen bij de Hema. Ja hoor, de Hema. Ik bestelde een "grote koffie met wat lekkers erbij". Zegt een heel jong meisje bij de kassa iets tegen me met een allerliefst zacht stemmetje, en wijst op een halve tompouce met een plaatje van Jip of Janneke er op. Ik verstond haar niet en met voldoende volume zei ik: "Ik ben een beetje doof, ik versta U niet", waarop het meisje op haar beurt antwoordde: "Wat zegt U"�

Vanuit de spoelkeuken achter het buffet klonk een luid geschater van een paar van die andere wichten. Ik keek dat vriendelijke meisje eens aan en elkaar begrijpend schoten we allebei hardop in de lach.
Ze wees nog eens op de halve tompouce en zei vriendelijk lachend: "Wilt U een stukje tompouce, het is gratis hoor"? Dus naast mijn zelf uitgezochte lekkers kreeg ik Jip of Janneke er ook nog bij. Ik heb maar niet gegeten vanmiddag.

Wednesday 15 February 2006

Aibo Dog.

Eergisteren de uitzending "De Toekomst" op Nederland 3 ook bekeken? Dan kun je dit stukje overslaan. De beelden blijven mij nog voor de ogen dwarrelen. Ouderenzorg in de toekomst.... oude mensen die verzorgd gaan worden door robotjes. Het was aandoenlijk om te zien hoe die oudjes voor een of andere rare gele poes werden gezet en moesten proberen te communiceren met dat ding met die grote enge ogen.... Die dove mevrouw snapte er geen bal van en die gele robotkat al evenmin, dus twee werelden die elkaar niet begrepen en dat ook steeds tegen elkaar herhaalden. "Je moet wat harder praten" zei de oude mevrouw op zeker moment want ze verstond dat ding niet. "Ik begrijp niet wat U bedoelt" zei de robotkat. "Wat zegt ie" vroeg de vrouw aan de begeleider van de robotkat. "Ik begrijp niet wat U bedoelt" interumpeerde de kat weer. Einde dialoog.

Dan die oude man die voor die malle kat werd geplaatst. Die kat zat eerst te slapen, dus werd tegen de man gezegd dat hij de kat eerst over zijn bol moest aaien om hem wakker te maken. Zo gezegd zo gedaan en warempel de robotkat opende een paar grote bolle ogen. De robot vroeg "Kan ik iets voor U doen?" Waarop de oude man meteen een betoog hield over iets wat hij graag wilde wanneer er een nieuw verzorgingshuis kwam. De kat keek met draaiende ogen naar het plafond, het werd hem duidelijk teveel dus zei de kat maar weer "Ik begrijp niet wat U bedoelt" en ook deze confrontatie liep op niets uit.

Ook werden er nog opnamen getoond die gemaakt waren in een Amerikaans verzorgingshuis voor bejaarde mensen. Daar hadden ze robothondjes verstrekt aan de oudjes, daar konden ze dan mee communiceren zodat het personeel voor andere zaken kon worden ingezet. Maar om de haverklap moest steeds een speciale medewerkster komen om Aibo, zo worden die robotjes genoemd, te corrigeren. Het leek er op dat die robotjes een eigen wil gingen ontwikkelen want zo'n oude dame zei: "Hij luistert niet meer naar me, hij heeft geen zin om te doen wat ik zeg". De medewerkster ging ook even op de grond zitten om Aibo toe te spreken en de mevrouw aan te moedigen om dat metalen ding onder zijn kinnetje te aaien. En ja hoor, op een gegeven ogenblik kwispelde Aibo weer met zijn staartje, maakte vreemde metaalachtige geluidjes en de oude vrouw knuffelde hem innig.

Dit zijn slechts een paar fragmenten uit die reportage, maar ik heb er een raar toekomstbeeld voor mezelf aan overgehouden. Ik ga gewoon heel erg mijn best doen om niet in diezelfde situatie verzeild te raken. Ik zie me al in een rolstoel zitten, opgesloten in een klein kamertje met een TV en Aibo... mijn robotje die mijn pillen moet aftellen en aan mij moet geven. En wat als Aibo geen zin meer heeft of moordneigingen gaat krijgen? Laat mij maar gewoon oud worden tussen mensen, lijkt me veel leuker.

Tuesday 14 February 2006

De Kapper.

Vanmorgen, al heel vroeg, de kapper afgesproken. Het werd onderhand wel weer eens tijd dat er wat van mijn haar werd afgeknipt. In tegenstelling tot de meeste kappers is mijn kapper een zeer zwijgzaam mens. Bij binnenkomst gromt hij wat en dat is zijn begroeting. Wat hij nou precies bromt heb ik nooit verstaan, maar het zal wel goed bedoeld zijn. Hij was nog met een klant bezig, ook een wat oudere man die gespannen maar ook zwijgend in de spiegel voor hem keek. Alom stilte alleen wat geknisper van de schaar en kam die door het haar gingen. Af en toe een rokerskuch die de stilte verstoorde. Grote stilte.....

De kapper draaide nog wat om zijn klant in de stoel, hier en daar nog een haartje knippend en als afwerking de kam door het kortgeknipte haar strijkend. Dat was de laatste hand die hij aan zijn kunstwerk legde. Geroutineerd greep hij blindelings naar een rekje aan de wand waar een grote handspiegel in stak. Zonder zelf te kijken hield hij de spiegel achter het hoofd van zijn klant en informeerde of het naar de zin was. Nou het was dik voor elkaar hoor, zei de man. De kapper keek op hem neer met een blik die zei dat hij ook niet anders verwacht had en met een zwierig gebaar trok hij het witte schort van zijn hals en liet de laatste plukken haar van zijn slachtoffer op de grond vallen. De stoel werd omgedraaid, de man stapte af en greep meteen naar zijn portemonaie. "Hoeveel kost het Peter?", alsof hij dat niet wist. "Dat is dan 19 Euro". De man gaf een briefje van 20 en stak de teruggeven Euro achteloos in zijn broekzak. "Tot de volgende keer hoor", zei de man terwijl hij de deur open deed en vertrok.

Peter draaide het zitkussen van de kappersstoel weer om en zei: "Gaat U maar zitten". Een stuk papier werd om mijn hals gedraaid, een wit schort over mijn buik gezwaaid en vastgeknoopt in mijn nek. en zonder een woord te zeggen begon hij aan het volgende werkstuk. Ik hoef niet te zeggen hoe ik het geknipt wil hebben, want ook dit gaat al bijna 18 jaar hetzelfde, dus waarom zou mijn kapper er naar vragen? Hij houdt niet van overbodige vragen. Kennelijk zocht hij wat vertier want de radio werd aangezet en zoals gewoonlijk klonk er jaren 60 muziek uit zijn kastje, "Radio Noord-Holland" zei hij, maar dat was de enige overbodige opmerking die hij maakte want zijn radio heeft maar 1 zender.

Mijn behandeling verliep precies hetzelfde als van mijn voorganger en ook ik vroeg tenslotte wat de kosten waren. En zo zie je maar dat we allemaal wel eens iets te veel zeggen of opmerken. Bij mijn vertrek hetzelfde gebrom als toen ik binnenkwam.

Tot de volgende keer.

Saturday 11 February 2006

Nostalgie.


Soms gebeurt het, dat ik zomaar terug ga naar plekken waar ik als kind speelde of waar ik als jong volwassene heb gewoond en gewerkt. Nostalgie heet dat toch? Het heeft wel iets om terug te gaan naar plaatsen waar herinneringen aan zijn verbonden. Je ziet dan weer dingen voor de geest van vroeger. Op plekken waar je als kind speelde krijg je weer beelden door van vriendjes waarmee je allerlei avonturen beleefde. Die plekjes kunnen weer heel even tot leven komen en in je herinnering kun je zelfs weer naar voren halen wat je met elkaar uitspookte. Jongetjes halen gewoonlijk kattekwaad uit, maar ook gewaagde spelletjes aan de waterkant of in hoge objecten.

Een van die plekjes is de haven van Den Helder. Daar vertoefde ik vaak, dat was ook niet zo gek, want mijn vader zat bij de marine en voer op sleepboten, en als het even kon ging ik naar hem toe. Zeker op zaterdagmorgen, want in die tijd moesten de mensen nog werken op zaterdag en ik weet nog dat ik zaterdagochtend geen school had. Aan boord werd ik altijd behoorlijk verwend door die grote kerels, dikke boterhammen met margarine en jam, een grote mok koffie of thee erbij. Ze hadden er kennelijk veel plezier in om mij te zien schransen. Nou ja, het was ook vlak na de oorlog, dus trek hadden we nog wel.

Ik weet nog dat ik over de houten walkant liep te drentelen en gedachtenloos steentjes in het water schopte. Plotseling schoot mijn rechterschoen van mijn voet en vloog achter het laatste steentje aan met een plons in het water. Een matroos op een van de kleine sleepbootjes probeerde nog met een putsemmer die schoen vlug op te vissen, maar dat lukte niet. Het was lastig uit te leggen aan mijn moeder hoe dat nu had kunnen gebeuren. Mijn vader maakte er niet veel van, ik geloof dat hij er nog wel om kon lachen.

Later, toen ik zelf bij de marine zat heb ik op dezelfde plaatsen in de Helderse Haven gelegen als mijn vader in zijn tijd. En toen al moest je wel eens terugdenken aan die jongenstijd. Ik verheerlijk die tijd zeker niet, want we hadden het thuis echt niet breed, maar toch heb ik er goede herinneringen aan. Helemaal niets verkeerds mee dacht ik.


Inmiddels is de haven van Den Helder ettelijke keren gewijzigd, vergroot, uitgediept en aangepast. Op de oude Texelse boot "Dokter Wagemaker" moest je nog van de zijkant opstappen over brede houten vlonders of hoe die zware dingen ook genoemd werden. Met veel kabaal en kracht moesten ze van het schip op de wal worden gelegd. Vreemd genoeg weet ik dat allemaal nog.


Vanmiddag ging ik weer eens kijken, want ik wilde nu toch wel eens naar de nieuwste "Dokter Wagemaker" kijken. Het schip dat enige tijd geleden in de vaart is genomen. Wat een schip en wat een kracht. Heel sterke motoren die weinig geluid maakten, heel indrukwekkend hoor en heel groot. Je raakt aan de haven nog steeds aan de praat met oudere Jutters en samen klets je dan wat over vroeger en over schepen, mensen en gebouwen. Ook hoor je dan, dat er alweer plannen zijn om in 2010 eeb nog groter schip in de vaart te nemen. Dan moet de haven ook weer worden aangepast en zo gaat dat maar door.

Ik heb een minuut of tien gewacht om dit mooie schip de haven te zien uitvaren. Het passeerde het havenhoofd en ging op weg naar "Het Horntje" de haven aan de Texelse kant. En zo gaat dat nog jaren lang gebeuren hoop ik.


Ik bleef achter en stond nog even stil bij het Peperhuisje. Ik herinner mij ook nog heel goed dat hier tijdens mijn tijd bij de marine mariniers van de MP (Militaire Politie) waren gehuisvest. Als het tegenzat kon je daar ook tijdelijk worden opgesloten, maar gelukkig is dat mij nooit overkomen :-)

De ballen van Jufo.


Tussen het hoge gras vond Jufo een tweede tennisbal. Ze is stapel op tennisballen want daar kun je zulke leuke spelletjes mee spelen en het baasje trapt er elke dag weer in om die met haar mee te spelen. Maar hoe krijg je nou twee tennisballen tegelijk mee, want de baas draagt ze niet. Eerst maar eens even kijken.... Ja, die nieuwe ziet er wel erg mooi uit hoor met die gele en rode vlakken.


Als ik ze nu eerst eens naast elkaar leg, dan kan ik ze beter vastpakken.... maar welke moet nou eerst in mijn bek... nou die kleinste dan maar... wel uitkijken dat hij niet in mijn keel schiet want dan hebben we een probleem.


Zo... die zitten er in en nu naar de auto, dan kan ik thuis lekker verder spelen. Doei!

(Waarom die baas dat nu pas doorgeeft op zijn Blog weet ik ook niet, zeker te lui geweest gisteren...)

Wednesday 8 February 2006

Buien

Waarover zou je op een dag als deze nu wat leuks kunnen schrijven? Het waait hier nogal stevig en er klettert af en toe wat regen naar beneden, de zon komt zo nu en dan ook weer tevoorschijn, dus het is wat dat betreft een afwisselende dag.... Maar je gaat toch geen verslag over het weer schrijven, zo'n brouwsel als dit moet toch ook ergens over gaan? Maar daarbij moet je ook weer oppassen dat je de stemming er een beetje in houd. Dus even zoeken naar een geschikt onderwerp.... Op het ogenblik kom ik er nog niet uit. De televisie brengt me niet op het juiste onderwerp en de krant evenmin.... Ik heb nu een paar dagen niets opgeschreven want mogelijk waren mijn overdenkingen wat somber, net als het weer van de afgelopen dagen.

Terwijl ik dit stukje zit te schrijven breekt de zon weer door en schijnt half op mijn gezicht en in mijn nek. Die warmte voelt heerlijk aan en als ik nu rechts van mij naar buiten kijk en een stuk heldere hemel zie, begint het weer te kriebelen, want ik geniet het meeste als ik naar buiten kan. Heerlijk een stuk lopen en m'n maatje Jufo mee. Alle narigheid in de wereld achter mij latend en NU genieten van het leven zoals het op je afkomt.

Sunday 5 February 2006

Rijkdom.


Zo af en toe spelen mijn buurman en ik met allerlei leuke speeltjes op de computer. Gisteren riep hij me op met Skype, en warempel hij had nu ook een WebCam gekocht, dus dat moest even uitgebreid worden geprobeerd. lachen hoor, want hij heeft er heel leuke software bij gekregen waarmee je je gezicht met verschillende brilmonturen, snorren en sikken, allerlei hoofddeksels en weet ik veel wat allemaal kunt bekleden. We hebben als een stel kwajongens gewoon heel veel plezier gehad. Wat is er leuker dan gewoon een beetje dollen en spontaan lekker lachen. Dat heeft niets met leeftijd te maken, maar gewoon het jongetje dat blijkbaar nog steeds in ons leeft naar buiten laten komen.

Vandaag hebben we de vierde verjaardag van mijn kleindochter gevierd en "Bram" heeft ons foutloos naar het nieuwe adres gebracht. Wat een uitvindingen hebben we toch vandaag de dag. Toen ik vier jaar werd was het volop oorlog en ik had er geen benul van hoe arm we waren, alles was gewoon zoals het was. Nu heeft onze kleindochter er geen benul van hoe rijk en bevoorrecht we zijn, alles is zoals het is. Ik hoop dat dit haar hele leven zo zal blijven, want door onze rijkdom verandert de wereld om ons heen snel en ontevredenheid, verharding, haat, agressie en geweld nemen met de dag toe. Laten we hopen dat dit een keer stopt en alles weer ten goede keert, anders gaat het echt fout op een dag en dat moet onze kleinkinderen toch bespaard worden. Maar als je ouder wordt merk je dat er niet meer wordt geluisterd, hoe stop je die dingen? Wie het weet mag opstaan en het zeggen. Ik hoop er het beste van.

Friday 3 February 2006

Tandarts.

Elk halfjaar ga ik naar de tandarts om mijn gebit te laten controleren, soms een gaatje te dichten maar altijd tandsteen verwijderen. Vorige week was het weer de eerste keer dit jaar, en werd er vastgesteld dat ik maar beter een nieuwe kroon op een kies kon laten aanbrengen. De oude kroon werd meteen onder verdoving 'omgelegd'. Vandaag moest ik weer terugkomen om een wortelkanaal te behandelen en een zenuw te doden. Eerst geprobeerd om alleen het wortelkanaal te verdoven maar dat hielp niet echt. Telkens als hij in de buurt kwam van de nog levende zenuw kreeg ik een behoorlijke pijnscheut door mijn bovenkaak. Maar die tandarts had mij in een soort wurggreep, dus ik kon geen kant op. Na en keer of drie vond hij het welletjes en zei dat hij me nu wel genoeg gepest had en gaf een flinke verdoving in mijn bovenkaak. Hè, hè... dat ging beter, na een minuut of tien kon ik weer uit de stoel komen en was het leed geleden voor vandaag. Nu volgende week nog een keer terugkomen, dan word de nieuwe kroon geplaatst. Laten we hopen dat hij goed past. Eerlijk gezegd heb ik een fantastische tandarts hoor, ik kom al bijna 18 jaar bij hem en heb niets te klagen. Alles komt dik voor elkaar. En pijn, ach wanneer heb je pijn?

Thursday 2 February 2006

Is dit mooi of niet?

Ik weet dat er iemand bijna niet kan wachten op het moment dat dit prachtige Noorse Boskat katertje in huis komt.

Is dit mooi of niet?

Ik weet dat er iemand bijna niet kan wachten op het moment dat dit prachtige Noorse Boskat katertje in huis komt.

Wednesday 1 February 2006

Bevroren mist


Het was best wel fris vanmorgen, -3 graden Celcius en het was mistig. Dus dan krijg je tafereeltjes zoals op bijgaande foto's. Rijp heet dat toch? Jufo genoot er ook van. Die trekt zich niets aan van kou, regen, wind of wat voor weer ook. Als die nu maar kan rennen en spelen met het baasje, dan genieten we beiden. Balletje gooien en terughalen, simpel maar erg leuk

Bevroren mist


Het was best wel fris vanmorgen, -3 graden Celcius en het was mistig. Dus dan krijg je tafereeltjes zoals op bijgaande foto's. Rijp heet dat toch? Jufo genoot er ook van. Die trekt zich niets aan van kou, regen, wind of wat voor weer ook. Als die nu maar kan rennen en spelen met het baasje, dan genieten we beiden. Balletje gooien en terughalen, simpel maar erg leuk